eyjólfur
Það þekkja víst margir hann Eyjólf sé ég á kommentakerfinu mínu hér að neðan.
Þegar við bjuggum saman samdi hann drykkjuvísur um kaldlyndar konur.
Ein setningin var eitthvað á þessa leið:
Konur eru kaldlyndar ég skála fyrir því.
Spánn er... ég er... orðlaus...
Ég er stödd í Munaðarnesi og það hafa fullt af Englendingum numið þar land.
Eyjólfur kann slatta í spænsku. Og nú mun ég ýta á: Publicar entrada.
Mig langar að læra spænskuna almennilega. En ekki hér.
Lifið í friði.
til umhugsunar
Eitthvert skáldanna og hugsuðanna sem ég les stundum sagði um daginn að auðveldara væri að skapa umræðu en umhugsun.
Ég sendi nokkrum vinkonum og einum vini hjálparbeiðni í morgun vegna reiknings sem ég þarf að gera. Spurði hvað ég ætti að biðja um mikið. Ég fékk svör um hæl frá stúlkunum sem töluðu um 1000-1500 krónur á tímann. Eftir nokkra klukkutíma fékk ég svar frá dregnum sem talar um 3-4000 krónur á tímann.
Þarf að bæta einhverju við þetta? Já, kannski er rétt að geta þess að drengurinn er einn af þessum mjúku karlmönnum og er alls ekki iðnaðarmaður á rosalaunum heldur láglaunaður háskólakarl.
Lifið í friði.
klukkleikurinn sýnir
vel hvaða bloggarar hafa týnt barninu í sér og hverjir ekki.
Svo sýnir hann líka stundum skemmtilega hluti um fólkið sem maður telur sig farinn að þekkja.
Ég hissaðist á ýmsu en nú man ég vitanlega ekkert af því.
Nema um Leiðarljósið og Ljúfu sem þurfti að gera annars konar lista sem ég geri kannski líka að hennar hvatningu. Ég veit ekki hvort ég hef þegar játað það á þessum síðum, en ég horfði á Leiðarljós í nokkurn tíma, fyrst í gríni og svo var þetta orðið þannig að ég man t.d. eftir mér hjólandi á fleygiferð, leggjandi mig og aðra í hættu í umferðinni til að ná heim fyrir 16.45 því ekki mátti missa af röddinni ógurlegu í byrjun: AND NOW... GUIDING LIGHT. Og best var þegar einhver leikaranna varð veikur: TODAY THE ROLE OF ALAN SPAULDING WILL BE PLAYED BY XY. Það var afar undarlegt og skemmtilega skrýtið þegar Alan breyttist úr tágrönnum ljósum manni í frekar breiðan, dökkan hálfsjóaralegan latínógaur. Og svo eftir viku var tágranni ljósi allt í einu kominn aftur. Fékk mann til að dreyma. Hvað ef maður gæti gert þetta í lífinu sjálfu? Fengið einhvern annan til að leika sig í smá tíma? Svona eins og þegar ráðin er afleysingamanneskja fyrir mann í vinnunni (sem ég hef nú reyndar aldrei lent í því ég hef aldrei verið með alvöru stöðu, þannig...). Allt í einu væri maður bara kominn í frí vitandi að XY reddar málunum fyrir mann, hringir í vinkonurnar, sækir börnin í skólann, gerir matinn, kyssir manninn minn???... kannski vill maður bara vera ómissandi í eigin lífi þó það sé harðbannað að leyfa sér slíka pressu af sálfræðilegum orsökum í vinnunni? Kannski er það vandinn við þetta líf. Hversdagslíf. Maður er ómissandi og enginn getur komið í staðinn fyrir mann. Maður í manns stað. Ónei ósei sei sei.
En aðdáun mín á Leiðarljósi leiddi til þess að ég á hotmeiladressuna leidarljos og ætlaði að skíra bissnessinn minn hér í París því nafni þar til ég komst að því að vafasöm trúarútgáfa í Reykjavík notar það. Var búin að gera auglýsingu sem hljómaði einhvern veginn svona: Leiðarljós, leiðsögn og sögulýsingar í París... Kannski var það lán fyrir mig að bókaútgáfan var til? Annars væri Parísardaman kannski ekki til? Og hvað hefði bloggið mitt þá heitið? Ætli leidarljos.blogspot sé til? Er ég til? Ég spyr eins og Farfuglinn. Hvernig fór það annars? Á hún hund?
Jæja, nú er ég farin að bulla sem er aldrei gert á þessari síðu. Kominn fríálfur í mig.
Nú er aðalmálið að Lesbókin berist mér fyrir brottför. Djí, ég hlakka til að lesa um dauða eða upprisu eða heilsu skáldsögunnar. Mér finnst Lesbókin yfirleitt mjög skemmtileg og hún er ástæðan fyrir því að ég á enn bankareikning á Íslandi, til að geta greitt áskriftina á henni. En mér finnst engin ástæða til að hissast á fólki sem finnst Lesbókin drepleiðinleg, og er hissa á Ljúfu að hatast við fólk sem skrifar íslenskuna bjagað. Mér finnst til dæmis systurnar Hallveig og Hildigunnur sem gera þetta óspart svo skemmtilegar og finnst þetta gera svona ákveðinn hreim, vera sniðugt stílbragð sem ég gæti samt ekki notað sjálf. Ég leita hins vegar logandi (leiðar)ljósi að því hverngi á að skrifa BOGGUHREIMINN. Sem er hneykslaða konan á náttkjólnum með rúllur í hárinu og sígarettuna lafandi í munnvikinu og talar úr kokinu og er agalega sjokkeruð á fólkinu í kringum hana sem hugsar ekki eins og hún sjálf. Ef einhver hefur hugmynd, er hún vel þegin. En ég veit að Ljúfa meinar ekkert illt með þessu. Ljúf eins og hún er þó hún segist ekki vera það...
Lifið í friði.
p.s. ég borðaði fullt af HRÍSKÚLUM í gær. Ligga ligga lá.
Kristínarguðspjall 23.5
1. Go into your LJ’s /blogs archive.
2. Find your 23rd post (or closest to).
3. Find the fifth sentence (or closest to).
4. Post the text of the sentence in your blog along with these instructions.
Sem minnir á Íslandið góða.
27. júní 2004 skrifaði ég víst 23. pistilinn, ef ég taldi rétt. Vísunin í Ísland var vitanlega kvörtun yfir kulda hér í París.
Ég lofaði mér aftur í vinnu á miðvikudag. Við sem vinnum sjálfstætt könnumst öll við það hversu hrikalega erfitt og ómögulegt og mikið tap er alltaf í því að segja nei. En ekki ætla ég að kvarta. Aldrei má taka dæsi mínu um mikla vinnu sem nöldri, mér finnst gaman að vinna og veit að ég vinn töluvert færri stundir á viku en flest það fólk sem ég umgengst.
Ég er í brjálæðislega góðu skapi. Alveg að tapa mér hérna, langar að dansa og syngja af lífs og sálar kröftum. ÉG ER AÐ FARA Í FRÍ!!!!
En í staðinn ætla ég að ganga hljóðlega um, taka úr vél og setja í aðra, taka smá til og taka mér svo pásu með bók þar til Kári litli vaknar. Þá förum við að sækja Sólrúnu í skólann og förum út í garð að róla og hver veit nema ég sleppi mér þar, maður getur til dæmis dregið börnin í fótbolta og skrækt og skríkt með góða afsökun. Af hverju ætli maður megi ekki bara hoppa og skríkja óforvarendis á almannafæri? Gera það ekki allir heima hjá sér stundum? Af hverju er maður ekki hömlulaus eins og lítil börn, það hlýtur að vera hollara fyrir geðið.
Lifið í friði.
klukk í borg
Já, ég var víst klukkuð af Ljúfu. Hér koma því fimm staðreyndir um mig. Ég ákvað að þetta þyrfti líklega að vera eitthvað sem ekki hefur komið fram áður hérna. Veit þó ekkert um þennan leik og tek þátt í honum algerlega græn. Hugrökk er ég.
1. Ég er mjög sátt við að eldast (því ég held ég þroskist aðeins sem er kannski ranghugmynd) en mér finnst samt erfitt að finna fyrir hrörnun líkamans.
2. Ég var mjög góð í stærðfræði í skóla en á nú í stökustu vandræðum með einfaldan hugarreikning.
3. Mér finnst súkkulaði svo gott að ég gæti líklega lifað á því einu. Helst svart og vel svart, en mér finnst samt bæði hvítt og ljósbrúnt líka frábærlega gott.
4. Ég var viðbjóðslega afbrýðisöm í fyrstu ástarsamböndum mínum en mamma kenndi mér að vinna bug á þeirri leiðu tilfinningu.
5. Mig langar ofboðslega mikið í bíl með loftræstingu þó það gangi þvert á allt sem ég tel mig vera: alls ekki spennt fyrir bílum, sérstaklega óhlynnt dýrum og "fansí" bílum og gersamlega á móti því að menga loftið í kringum mig meira en ég þarf sem er einmitt helsti fylgikvilli loftræstra bíla, menga víst átta sinnum meira en venjulegir bílar.
Þar hafið þið það.
Ég klukka Hildigunni, Ingólf, Hönnu litlu, Ernu og Farfuglinn.
Lifið í friði.
kort og einkennisbúningar
Fyrst vil ég koma því að að kortagerðamenn eru góður og þarfur þjóðfélagshópur en þeir ættu að finna sér nýja kortabrotahönnuði. Ég er búin að vera að berjast við að brjóta saman kort í tvo daga og er orðin nett pirruð. Hvers vegna í ósköpunum er ekki hægt að hafa þetta einfalt: fyrst í tvennt og svo í tvennt...? Það hefur verið sama manneskja sem ákvað kortabrotin og sú sem ákvað viskustykkja- og handklæðabrotin. Kannski liggur lausnin þar? Hm. Tékka á því á eftir og læt ykkur vita, ef þið hafið áhuga.
Hvers vegna ætli það séu til óteljandi senur í kvikmyndum og bókum um fólk sem ofmetnast af örlitlu valdi sem það fær í hendur? Húsverðir, lyftuverðir, tollverðir og fleiri stéttir hafa fengið illa útreið í gegnum tíðina, af nógu er að taka í dæmum en minnisstæðast er mér atriðið í Fargo milli Buschemis og varðarins á bílastæðinu. Snilld. Ef þið munið það ekki er tilvalið að fara og sækja myndina á næstu leigu, þetta er mynd sem hægt er að sjá aftur og aftur. En ég ætlaði ekki að ræða kvikmyndir hér heldur fyrirbrigðið valdahroki litlu valdhafanna.
Það er einföld ástæða fyrir því að margir höfundar hafa fundið þörf hjá sér til að segja frá svona aðstæðum: þetta gerist of oft og það er viðbjóðslega frústrerandi og erfitt að vera fórnarlamb þessara smáu stjóra sem búa sér til litla kúlu, afmarka lítinn heim utan um sitt valdasvæði og leika þar einræðisherra. Þegar maður stendur frammi fyrir þessu fólki, slær það vopnin úr höndum manns með einni setningu: Ég ræð og svona er þetta. Engin rök gilda því við erum föst inni í kúlunni þeirra, föst inni í heimi þar sem eðlileg hegðun og sveigjanleiki hefur verið afmáð og ráðamaðurinn nýtur fulls réttar yfir manni.
Við vinkona mín lentum í tollverði í gær og vorum svo slegnar eftir senuna að við stóðum í miðri örtröðinni á vellinum sem er í stórum viðgerðum og meira en helmingurinn lokaður en flugumferð jafnmikil eftir sem áður, með hjartslátt og tárasviða í augum eins og fimm ára stelpukrakkar. Gersamlega réttlausar og sviknar.
Ókei, ég persónulega get ekki kvartað því ég ætlaði að svindla dálítið og fá skatt endurgreiddan á hlut sem átti að verða eftir í Frakklandi þvert á lögin. En vinkonan hafði keypt vörur sem hún er að fara með heim, HEIM TIL ÍSLANDS, þar sem hún býr og þurfti að sætta sig við það að greiða skatt á dóti sem hún átti fullan rétt á að fá skattfrjálst.
Mér er alveg sama um minn hluta, ég var hvort eð er með bullandi samviskubit yfir því að vera að svindla og hef aldrei gert þetta áður og mun líklega aldrei reyna þetta aftur, Guð er greinilega að vakta mig og lætur mig ekki komast upp með svona lélega þjófahegðun. En vinkonan þarf að bíta í það súra epli að hafa verið beitt stórkostlegum órétti og að geta líklega ekki gert neitt í því.
Nú á ég bara eftir að vinna daginn í dag og svo verður bara gengið í það að pakka niður litlum kjólum, stuttbuxum og sandölum. Sólkremið má ekki gleymast. Sólgleraugun ekki heldur. Sólrún ekki heldur. Sólstólarnir hljóta að vera á staðnum. Sólblómin... nei, þau eru í Frakklandi, eða kannski líka á Spáni? Sólbrún kem ég til baka. Sól sól skín á mig hí á þig.
Lifið í friði.
September i Villette
IMG_0647
Originally uploaded by parisardaman.Afkæmi mín með Ívari vini sínum að leik um daginn í Villette-garðinum. Veðrið er ekki eins bjart í dag en við förum enn út á sandölum og hlírabolum hérna.
Kveðja til hvítklæddrar Esju og annarra fjalla í kjólum.
gráa efnið
Eini frídagurinn minn fram að brottfarardegi og hann er dökkgrár sem er ágætt því ég ætla að gera ýmislegt bráðnauðsynlegt innandyra í dag. Ég ætti kannski ekki að kalla þetta frídag þó ég sé ekki að vinna fyrir kaupi í beinhörðum peningum því ég verð áreiðanlega á fullu fram á kvöld en þetta er víst dæmigerðara fyrir konur en menn að finnast það vera frí að vinna í heimilinu en mér finnst það reyndar alls ekki neitt frí og fyrir mér væri frídagur að klæða mig upp og fara með bók niður í bæ og setjast á kaffihús og daðra smá (þetta leyfi ég mér að skrifa þar sem maðurinn minn skilur ekki tungumálið mitt þó að reyndar sé hann farinn að lesa mig, skilur eftir athugasemdir við og við... ætti ég að strika þetta út til að forðast óþarfa árekstra? nei, þetta stendur því þetta er svo smart tilhugsun að sitja með bók á kaffihúsi niðri í bæ og daðra) og fá mér salat og vínglas í hádegismat eins og ekta parísarpæja og kíkja svo kannski í eina aðeins of dýra búð fyrir mig og svo í HogM og finna kannski eins og eitt pils fyrir fríið. En nei, verð að fara í vinnugallann og pússa og mála bæði veggi og skrifborð og ef ég get, verð ég að endurspasla utan um illa hannaða baðkarið okkar því það eru víst komnir blettir í loftið á nýuppgerða baðherberginu fyrir neðan okkar. Hvað kostar nýtt baðkar? Svoleiðis hluti vill maður ekki þurfa að eyða í. Alls ekki óþarfi en... get ímyndað mér meira spennandi hluti en að kaupa baðkar. Til dæmis tölvu. Sem ég ætla að gera á morgun. Litla fartölvu. Og eftir það get ég vonandi fixað stóra borðhlunkinn minn aðeins svo hann geti hlustað á útvarpið og séð Kastljósið, djöfullinn að hafa ekkert séð um brotthvarf Davíðs úr stjórnmálum, maður er nú eiginlega bara hálfur Íslendingur fyrir vikið...
Annars er ég harmi slegin. Þriðjaheimsástandið sem ríkir hjá W finnst mér óbærilega óhugnalegt, lausnir forsetans eru BÆNIR! erum við að tala um W eða einræðisherra í litlu spilltu Afríkuríki??? Ástandið í Írak virðist svo vonlaust að manni verður óglatt við tilhugsunina og svo fannst mér afar erfitt að lesa um sjóslysið á Íslandi. Hugur minn staldraði hjá fólkinu sem ætlaði að ganga fjörur, það yrðu vinir og kunningjar hins týnda, sagði Mogginn. Ég get varla ímyndað mér þungbærari skref að taka.
Kannski var ég mest sorgmædd yfir Íslendingunum. Kannski meira en yfir fólkinu í New Orleans eða Írak. Ég veit það ekki, hvernig getur maður mælt harminn? Mælt þyngdina sem leggst á brjóstið? Í kílóum eða tárafjölda (sem í öllum þessa tilfella var núll - ég græt stundum yfir fréttum en ekki þessa dagana). Kannski er ástæðan líka að ég gæti alveg lent í því að einhver byði mér út á bát með manninum mínum og svo hyrfum við öll í hafið meðan mér finnst ómögulegt að ímynda mér stórflóð ryðja burtu húsunum á hæðinni sem ég bý á eða sprengjutilræði á hverju götuhorni í þessari friðsælu borg minni. Kannski.
Kannski vegna þess ég þekkti "unga manninn sem lést í slysinu í gær" fyrir nokkrum árum og síðan þá hefur þessi tegund frétta alltaf mikil áhrif á mig, fær mig til að endurupplifa örvæntinguna og hræðsluna og reiðina sem grípur mann þegar maður þarf að horfast í augu við dauðann?
Kannski vegna þess að eftir að þurfa að horfa á eftir einhverjum bíður maður stöðugt eftir því að það gerist aftur? Lýstur því ekki alltaf í huga minn að kannski hafi verið reynt að hringja í mig, kannski sé þetta einhver úr minni fjölskyldu, mínum vinahópi, kunningi kunningja og að þá verði atburðurinn óþolandi konkret, hættir að vera þessar klisjukenndu setningar og ólýsanlega óljósu lýsingar og verður harður og nöturlegur raunveruleiki um móðurina sem grætur svo mikið að hún fær sprautur og föðurinn sem grætur svo lítið að hann þarf sprautu líka og litla barnið sem spyr aftur og aftur og...
En það sem maður lærir af því að jafna sig á dauðsfalli er einmitt að lífið heldur áfram og teymir okkur sem eftir stöndum á eftir sér og að það þýðir ekkert að vera með óhemjugang og það er ekki glæpur að byrja að brosa aftur og kannski er það eðlilegt að liggja í sófanum og grúfa sig ofan í fréttir af ömurlegu slysi og standa svo upp, dæsa, og grípa málningarpensilinn: Best að drífa þetta af. Þetta VERÐUR að gerast. Verður? Hvað ef ég geri það ekki? Við drepumst varla?
Svo fékk ég annars konar blústilfinningu við að glugga í Lesbókina. Ég treysti mér ekki til að lesa neitt í heilu lagi, ég þoli ekki þessa helvítis höfunda, þetta djöfuls pakk sem lifir á skriftum meðan við skrimtum hérna og sóum skriftarhæfileikum okkar út af péningum sem við neyðumst til að eiga til að lifa.
Ræddi heillengi um þetta við manninn minn í gær. Við komumst að þeirri niðurstöðu að ef við vildum bæði reyna að skrifa bók, yrðum við að gera það á næturnar. Málið er að yfirleitt dettum við niður fyrir klukkan ellefu og oft fyrir klukkan tíu. Hvernig í ósköpunum ættum við að koma út úr okkur setningum á blað svona örþreytt sem við erum á kvöldin?
Hvernig fer þetta fólk að? Þetta lið sem leikur lífshlutverkið rithöfundar? Helvítis forréttindapakk og ekkert betra en ég!
Lifið í friði.
týnd að tapa mér
Ég er gersamlega týnd núna. Var að lesa Norðanáttina eftir langt hlé og hann segir m.a. að Þórdís sé Hallgrímur. Er það satt? Missti ég af þessu öllu þegar þetta var gert upp?
Sko, ég get ekki og hef aldrei getað lesið kommentin hjá Norðanáttinni. Viljið þið segja mér sannleikann í málinu. Einhver?
Ekki það að Þórdís er þrælskemmtileg kona hvort sem hún er Hallgrímur eður ei. Hallgrímur er þrælskemmtilegur karl hvort sem hann á alteregó eður ei. Breytir sossum engu. Eða hvað? Hjálp!
En gleymið þó ekki að lifa í friði.
fólk í fréttum
Ótrúlegt en satt, Frakkar eru á álíka róli og Íslendingar varðandi þróun á fólk í fréttum í blaðaútgáfu. Þ.e.a.s. við erum ekki komin eins langt og Bretar en stefnum hraðbyri á að ná þeim innan skamms í kvikindisskap og vanvirðingu við hin virðingarverðu fyrirbæri friðhelgi einkalífsins og persónuvernd.
Og eins og Íslendingar sjá Frakkar, sem betur fer, ástæðu til að ræða þetta á alvarlegum nótum í sjónvarpinu. Það er ástæða til að ræða þessi mál, finnst mér, og sýnir að við erum ekki orðin gersamlega siðblind þó að ÞEIR vilji einmitt að það gerist. Alveg eins og ÞEIR vilja eyða bragðskyni okkar og lyktarskyni, vilja ÞEIR losa okkur undan því oki að hugsa um hvað gæti verið rétt og rangt, við eigum bara að taka inn ÞEIRRA málstað án nokkurrar gagnrýninnar hugsunar.
Hverjir eru ÞEIR? Þeir eru stórfyrirtækin sem selja okkur mestmegnis óþarfa blandaðan nauðsynjavörum og erfitt er að greina skilin. ÞEIR eiga flest útgáfufyrirtæki og selja okkur jafnt "alvarlegar" fréttir af hungursneyðum, fellibyljum og stríðum sem og "léttmeti" eins og ástarmál Bubba (á Íslandi í sumar) eða Sarkozy (í Frakklandi í sumar). ÞEIR finna sífellt nýja markhópa, ný svæði fyrir auglýsingar og nýjar vörur að pranga inn á okkur. Það óhugnalegasta er að stórfyrirtækin eiga ekki bara fimmta valdið, fjölmiðlana, heldur eiga þeir oft mismikið í hinum valdastofnununum eins og t.d. dómstólum og jafnvel stjórnvöldum.
Þetta er ekki einskorðað við bananalýðveldið Ísland, það sama gerist hjá stóru "alvöru" ríkjunum eins og Frakklandi, Þýskalandi og Bretlandi. Það er bókstaflega hættulegt að trúa öðru.
Við getum ekki endalaust huggað okkur við að þetta sé allt í lagi á Íslandi því við erum svo smá og höfum svo lítil áhrif. Við erum alveg eins og hinir þrátt fyrir ákveðna sérstöðu. Það er allt í lagi að vera nett þjóðernissinnaður á Íslandi, en það er ekki í lagi að lýðurinn sætti sig við yfirgang og frekju stórfyrirtækjanna án þess að æmta eða skræmta, ekki frekar en að það er ekki í lagi hér í Frakklandi.
Það versta er að þó að talað sé um þessi mál á "alvarlegum nótum" í sjónvarpsþáttum virðist samt þróunin halda áfram og áfram og áfram. Það er ekki nóg að vera meðvitaður um galla sína. Það er ekki nóg fyrir stelsjúkan mann að viðurkenna stelsýkina og halda svo bara áfram að stela. Það er ekki nóg fyrir feitu stelpuna að vita að nammi er ekki gott fyrir hana og halda svo bara áfram að éta nammi.
Það verður að gera eitthvað. Eitthvað.
Fyrsta skrefið er vitanlega að verða meðvituð og reyna að breyta sínum lifnaðarháttum. Næsta skref?
En mikið er nú samt gaman að lifa og gaman að lesa blogg og gaman að skrifa blogg og mikið er gaman í þessum helvítis heimi.
Lifið í friði.
Skólalína
IMG_0635
Originally uploaded by parisardaman.Er þetta ekki rétta stærðin?
hvíld
Í dag var hvíldardagurinn svo sannarlega haldinn heilagur á þessu heimili. Ekki veitti af eftir langa og stranga viku. Nú er bara ein löng en ekki eins ströng vika eftir og svo þrír dagar í viðbót við það og svo erum við flogin á ströndina.
Ég er sannfærð um það eftir vinnuna í sumar að Íslendingar hljóta að vera með bestu þjóðum í heimi, þrátt fyrir allt sem manni finnst að betur mætti fara þarna uppi á Fróni. Íslendingar eru almennt skemmtilegir og hugrakkir sem mér finnst góðir mannkostir.
Eldaði fiskisúpu í gær fyrir vinkonur mínar, blandaði saman uppskriftum úr bókinni hennar Jóhönnu Sveins, Hratt og bítandi, og Áttu von á gestum? sem er snilldargóð bók. Súpan var góð og enn betri í dag.
Þetta notaði ég í hana:
Laukar, hvítlaukur, timjan, cayennepipar, salt og pipar, kúmín, paprikuduft, tómatar í dós með safanum, mikið af þurru hvítvíni, vatn, steinbítur og lúða, rækjur og kræklingur úr krukku með safanaum. Algert nammi. Það er verst að ég notaði heila flösku af víni sem er næsta ómögulegt heima vegna verðsins. En sumir nota mysu í stað hvítvíns, ég hef bara prófað að sjóða fisk upp úr mysu og það var fínt. Hvenær ætli verð á vínum verði heilbrigt á Íslandi? Þegar það gerist, flyt ég kannski heim. Ekki fyrr.
Ég er á því að Nanna Rögnvalds sé ein af örlátustu konum sem ég veit um. Hún gefur svo mikið af upplýsingum á blogginu sínu varðandi mat og matargerð að það mætti halda að hún byggði ekki lífsafkomu sína á þessu. Ég sé oft eftir því að hafa ekki skellt mér á Matarást þegar ég fann hana í Kolaportinu fyrir nokkru síðan. Ég átti bara ekki krónu með gati þá. Ég er harðákveðin í að fá þá bók í jólagjöf í ár. Mér finnst það leiðinleg þróun í þjóðfélaginu að fólki finnst ekki lengur eðlilegt að gefa upplýsingar. Allt á að vera til sölu eingöngu. Að manni finnist örlæti Nönnu vera stórmerkilegt og óvanalegt er gott merki um þetta ástand.
Lifið í friði.
bráðum
get ég sett myndir í bloggið mitt en í staðinn verð ég of sein í vinnuna. Týpískt fyrir mig að byrja á einhverju svona þegar ég hef alls ekki tíma.
Lifið í friði.
Flickr
This is a test post from
, a fancy photo sharing thing.
hæ hó og dillidó
Það er svo gaman að vera ég.
Ég er svo þakklát fyrir líf mitt.
Ég á frábæran kall sem eldar OG baðar börnin þegar ég kem þreytt heim úr vinnunni og ég á börn sem kennarar og fóstrur kalla "adorables" og ég er þeim sammála.
Ég er ekki búin að drekka neitt nema vatn en samt svona væmin.
Á ég að tala um flóð og rányrkju sem er kannski lygi samkvæmt tölvupósti sem barst mér í dag og á að vera frá manni í miðri skemmdri borginni sem segir að allt sé í fína nema það þurfi hjálp til að laga til? Á ég að tjá mig um það? Neih, það ætla ég ekki að gera.
Ég er búin að fá meira en nóg af fréttum sem afbaka raunveruleikann og því er ég nokkurn veginn alveg hætt að horfa á fréttirnar og finnst mun meira varið í að lesa blogg fólks um daglegt líf og amstur og held að það væri hverjum manni hollara að gera það sama. Ég þyrfti kannski að lesa meira af útlenskum bloggum, en það er eitthvað sem ég nenni samt ekki.
Ég er komin með algert ofnæmi fyrir sjónvarpinu, ef ég dett inn á einn af viðtalsþáttunum fæ ég strax ógeðistilfinningu hvort sem rætt er við unglingastjörnu eða aldraðan pólitíkus, heyri sama kjaftavaðalinn sama bullið og finn lygina sem er klínt framan í mig. Flýti mér að setja myndbandið í gang til að losna undan þessari viðurstyggð.
Malcolm er hættur og ég er búin að rannsaka alla dagskrána til að athuga hvort eitthvað gæti verið varið í aðrar seríur sem eru í gangi: Dallas (gæti verið fyndið en bara eitt kvöld), Rex (herremingud ég horfði einu sinni á Rex sem var sýndur í RÚV á föstudagskvöldum ef ég man rétt (sic) og ég var fárveik og batnaði ekki), Les Feux de l'amour (sem er nákvæmlega sama varan og Bold and the beautyful nídæseimor), La grande famille (post Dallas nútímafjölskylda með Bobby í aðalhlutverkinu þrjár mínúturnar sem ég sá um daginn dugðu til að ég ældi næstum því), McYver (man ekki hvort það er skrifað svona, var hann einhvern tímann sýndur á Íslandi? eitt af því sem Bibba lét mig stundum horfa á hérna fyrir þó nokkrum árum) og svona má áfram telja. Derrick virðist vera hættur, ég held að hann hafi alltaf verið sýndur síðan ég kom hingað út. Hann klikkar nú ekki.
Aðalhöfuðverkurinn er að Örvæntingarfullar húsmæður byrjuðu í kvöld Á FRÖNSKU og mig langar það ekki enda eru þær bara sýndar einu sinni í viku en mig vantar daglegt hálftíma, þriggjakortera brauð með áleggi. Ég vil fá Malcolm aftur. Strax!
Svo verð ég að fara að finna eitthvað að blogga um, mér líður eins og ég sé að verða meira og meira sjálfhverf hérna. Ellimerki? Þreytumerki? Frí eftir rétt tæpar tvær vikur. Fékk upplýsingar um helstu súpermarkaði á svæðinu sem ég verð á, hlakka til að fara að kaupa í matinn í öðru landi. Minnir mig á það sem einhver örvæntingarfull húsmóðir sagði einhvern tímann: Frí, það er svona þegar maður fær nýjan vask til að vaska upp í í þrjár vikur og uppþvottavélin er heima í alvöru fríi.
Mikið finnst mér alltaf gaman að gera setningar með í í.
Lifið í friði.
versalir
Ég er að fara til Versala. Gaman, erfitt, en gaman. Er með fulla tösku af vínflöskum og ostum sem ég þarf að burðast með upp og niður stigana í metró. Ætli einn góðan veðurdag verði komnir rúllustigar í allt metrókerfið?
Ætli einn góðan veðurdag heimurinn verði gerður fyrir þá sem minna mega sín?
Ætli ég sé í góðu skapi?
Já. Þrátt fyrir að heimurinn sé harður við minni máttar er gaman að vera til. Sérstaklega þegar maður slekkur á sjónvarpinu og fer að mála og taka til. Það er svo fínt hérna hjá okkur að maður er feiminn. Ef maður minnir sig á að dót er ekki drasl.
Allt okkar fullorðinsdót er á sínum stað. Það er gott fyrir sálina. Hvað ætli það dugi lengi? Veðmál, einhver?
Varðandi fréttir úr heiminum hef ég ekkert að segja nema þetta: Það er maðurinn sem er að skemma jörðina og það er manninum að kenna að fellibylir og flóð ryðja mannheimum í burtu. Að vorkenna sér fyrir þetta er eins og að vorkenna sér fyrir að brenna sig á eldi sem maður stingur hendinni sjálfviljugur í (fyrir borgun?).
Ég hlakka ekki til að sjá áhrif stíflugerðarinnar stóru á Íslandi á önnur vatnsföll landsins.
Lifið í friði.
sko!
Nú er ég byrjuð að rugla.
Sendi rútufyrirtækinu tékkmeil í morgun til að vera viss um að þeir ætluðu að sækja hópinn í dag. Hópurinn kemur á morgun og það varð uppi fótur og fit hjá þeim út af engu. Bara ég. Að rugla með dagatalið eins og vanalega. Rugluð.
Til hvers í ósköpunum fer þetta hingað inn? Nú, vegna þess að ég nota þetta blogg til að sjúga samúð úr lesendum. Þetta er líklega í staðinn fyrir að hugsa þetta bara eða segja það upphátt við sjálfa mig að ég sé rugludallur og svo ætlast ég til að fá svör í orðabelg um að ég sé það ekki neitt. Eða hvað?
Boltinn er hjá ykkur.
Lifið í friði.
Á þessu ári sem nú fer að líða hafa tvær konur komið frá Íslandi í heimsókn til mín og hjálpað mér mikið við að gera eitthvað sniðugt til að gera heimili mitt heimilislegra. Fyrst kom mamma og slengdi upp gardínum í stofuna. Var þá, ýmsum til hrellingar, búin að vera í ástandinu "ekkert fyrir stofunni" sem truflar jafnt vestfirskar og parískar tengdamömmur (sjá Vestan í tenglalistanum) í heilt ár. Gardínurnar settu heilmikinn svip á stofuna og þó að alveg öruggt sé að ég HEFÐI alveg getað gert þetta ein, þá vorum við fjóra tíma að öllu saman (þurfti að bora, líma, klippa og falda) sem þýðir að ég hefði þurft átta tíma og slíkan munað fæ ég ekki í dagsbirtu og friði og ró þessa dagana. Því er ljóst að hjálp hennar var dýrmæt og nauðsynleg.
Mamma gerði líka við ditten og datten eins og allar íslenskar mömmur sem koma til Parísar gera. Einn rennilás hér, einn faldur þar, saumspretta, lykkjufall (á sjali, ekki sokkabuxum) og fleira smálegt.
Síðar sama vor kom G vinkona (þori ekki að nefna hana fullu nafni, veit ekki hvort ég má) og hjálpaði mér við að ganga frá öllu sem hafði safnast upp um alla íbúð. Setja inn í skápa, upp í hillur, inn í möppur og íbúðin stækkaði um nokkra fermetra við þessar aðfarir okkar. Hún er ótrúlega snyrtileg, gæti frekar verið skyld systur minni en ég sjálf, bæði snyrtileg og dugleg að stunda íþróttir og mikil hvatning að fá svona snyrtimenni á heimili sem er dálítið látið sitja á hakanum meðan allir eru í mömmó og svona.
Um daginn hrundu gardínurnar niður. Reyndar vissum við mamma að sá hluti sem gaf sig var mjög ótryggur út af smá mistökum í upphafi. Og í gær þurfti ég að leita að einhverju hérna og tók þá eftir að ekkert, EKKERT, er á sínum stað í þessari íbúð lengur. Þetta er orðið ófremdarástand.
Ég hef morguninn "fyrir mig", líklega eini tíminn sem ég mun hafa fram að fríinu sem ekki þarf að fara í pökkun og hreingerningar því að við leigjum íbúðina út á meðan. (Það er nú líka efni í blogg hvernig maður byrjar að horfa á hlutina sína þegar maður veit að ókunnugt fólk ætlar að koma og nota þá, allt í einu finnst mér hnífapörin okkar orðin einum of óhrjáleg, ég tala nú ekki um stofusófann og ýmislegt annað sem er kominn tími á að senda í endurvinnslu).
Á ég að halda áfram að mála litla skrifborðið sem ég byrjaði að mála í gær eða á ég að ganga í allsherjar tiltekt? Ég þyrfti líka að flakka um netið og leita að upplýsingum um lifandi arkitekta sem hafa sett mark sitt á París 20. aldarinnar og fætur mínir eru í virkilegri þörf fyrir grisjun, ég þarf í klippingu bráðum (hefði þó ekki tíma núna, of langt í burtu) og svo langar mig ógurlega mikið að leggjast út af með krossgátu eða bók og bara vera ég.
En nei, ekki núna. Í fríinu geri ég það. Núna fer ég og raða og flokka og laga. Og hver veit nema ég nái að mála einn flöt á skrifborðinu áður en ég þarf að fara að sækja litlu prinsessuna. Prinsinn verður í allan dag í sínum leikskóla í fyrsta sinn í dag.
Í gær hlustaði ég á Þursabit meðan ég málaði. Í dag ætla ég að hlusta á Milljónamæringana meðan ég tek til.
Lifið í friði.
mér finnst
gaman að blogga
og gaman að hafa tíma til að blogga
og gaman að lesa önnur blogg (sem ég get gert þó börnin séu að krefjast athygli um leið)
fyndið að Gísli skuli vekja mikinn ugg
skrýtið að ég fletti aðeins Fréttablaðinu á netinu um daginn og rakst á margar villur m.a. stóð stórum stöfum í auglýsingu: rábært tilboð og ein millifyrirsögn fjallaði um sár sem gróa seint og illa og skilja eftir sár og svo var eitthvað fleira sem ég man ekki
ótrúlegt að fólk skuli taka Jón Gnarr alvarlega. Las hann einmitt í þessu sama blaði í fyrsta sinn, held ég og hló mig máttlausa. Maðurinn er að gera grín að öllum
ógurlega áhugavert að spá í það að A bout du souffle skuli ekki hafa vakið almenna lukku, mér fannst þessi mynd svo frábær og hef alltaf verið á leiðinni að horfa á hana aftur. Er það satt hjá Ármanni að Birta hafi ekki talið hana með myndum kvöldsins?
að allir eigi að horfa á allar franskar myndir
að allir eigi að hafa sama smekk á kvikmyndum og ég
að heimurinn eigi að ákveða að ég fái að stjórna öllu sem gert verður í kvikmyndabransanum í framtíðinni
að banna eigi amerískar myndir og allar amerískar vörur á íslandi nema kannski... og nú ætlaði ég að nefna eitthvað sem mér þykir of gott en man ekki neitt er ég orðin gersamlega heiladauð?
að ég eigi að hætta þessari vitleysu áður en hún verður langavitleysa
að allir eigi að lifa í friði.
mér langar
svo að blogga en hef ekki tíma
bara í svona sundurlaust bull
mig langar til Brasilíu en mest til Argentínu, held að við Embla séum á leið þangað ef það verður ekki Króatía sem kom sterk aftur inn eftir spjall við konu sem bjó þar í þrjú ár. Hvílíkar lýsingar á innri og ytri fegurð fólks og lands (og þá meina ég innri fegurð fólks og ytri fegurð lands fyrir þá sem ekki þekkja mig).
Hvert ætti ég að fara?
En af hverju þarf maður að fara?
Hvað er klukkan eiginlega?
Af hverju getur Sólrún ekki staðið sjálf upp og komið frá borðinu, situr bara öskrandi ég er búin?
Lifið í friði.
skólalína
Smá fyrir fjölskylduna:
Sólrún var ekkert smá sæt í gærmorgun. Heimtaði að fara í ákveðinn kjól sem er eiginlega aðeins of lítill og vildi fá tígó og fléttur til að vera eins og Lína. Svo greip hún um magann á sér og sagðist þurfa að kúka. En ekkert kom. Svo töltum við niður í skóla og hún lamaðist, sem betur fer tók ég kerru með og hún sat í henni með fínu Línutöskuna sína tóma í fanginu. Gat ekki staðið. Ekki heldur þegar við fórum inn í salinn með öllum hinum krökkunum og foreldrunum. Lyppaðist niður á gólfið og sat þar með Lucie vinkonu sinni. Hvílíkar dúllur. Tók myndir en hvenær í ósköpunum á ég að hafa tíma til að hlunka myndum inn á netið?
Hún var ekki skráð í bekk með Lucie en tvíburarnir sem ég kannast við voru sett sitt í hvorn bekkinn og við gátum skipt. Þau geta víst ekki verið aðskilin í fimm mínútur, ekki einu sinni heima hjá sér. Er það heilbrigt? En ekki ætla ég að kvarta, græddi á því í þetta sinn.
Kennarinn heitir Virginie og er með 26 litla rassálfa að hugsa um ásamt aðstoðarkonunni Véronique.
Skólinn var byggður í fyrra en samt er ekki nóg af svefnplássum fyrir alla. Hm? Og flotta hönnunin í lessalnum gerir það að verkum að þar verður fuglabjargsstemning ef þrír eru þar í einu.
Ég neita að trúa því að einhverjum finnist rassálfar vera skammaryrði.
Lifið í friði.
le travail c'est la vie
Segja Frakkarnir. Ég sé fram á stanslausa vinnu fram að fríinu. Ekkert að kvarta, bara hálfstressuð. Og næ ekki að sofa á næturnar. Og svara varla tölvupóstum nema þeim sem eru prófessíonal. Og finnst ég vera með allt niðrummig og hef stanlaust á tilfinningunni að ég sé að gleyma einhverju. Er að hugsa um 7 hópa, tvö börn og einn karl. Halló! Ég gekk svo langt að segja við kvöldverðarborðið í gær að ég ætlaði að byrja að pakka strax. Maðurinn minn bannaði mér að taka fram töskur, enda myndu börnin nota þær sem kofa og dót sem færi ofan í þær myndi týnast. Nóg drasl hér samt þó að ekki sé bætt við ferðatöskum upp á borðstofuborð. Þetta er auðvitað rétt hjá garminum.
Þetta verður allt í lagi. Allt gengur vel. Er búin að skrifa flest niður og hlýt að hafa pantað alla veitingastaði og rútur sem ég hef verið beðin um. Og sagt og skrifað réttar dagsetningar og tíma. Og ég kann 2000 ára sögu Parísar svo til utan að. Og auðvitað get ég blöffað mig út úr degi með arkítektum. Þetta verður allt í lagi.
Hjálpaðu mér upp mér finnst ég vera að drukkna.
Og Sólrún byrjar í skólanum á morgun. Auðvitað kvíði ég því eins og kjáni. Hún er búin að vera tilbúin og hlakka til síðan snemma árs. Foreldrar eru líklega eitt af heimskari fyrirbrigðum mannrófsins.
Lifið í friði.
