síðasti dagurinn
Síðasti dagurinn í janúar 2005.
Þó að Ragna vinkona snillingur Fróða hafi reynt að kenna mér að taka öllum árstíðum með gleði og vera jákvæð á vetrum, er ég vor- og sumarbarn. Ég er kuldaskræfa, ég sé illa í skammdegi, ég er myrkfælin. Ég bara verð að fá að vera með ákveðinn vetrarleiða í janúar, sama hversu mikið ég reyni að vera jákvæð.
Þessi janúar gekk svo sem ágætlega þannig. En ég er samt fegin að hann er alveg að verða búinn. En dag skal að kveldi lofa. Það er miður eftirmiðdagur og samt er ég farin að lofa dagslok. Skamm skamm.
Lifið í friði.
p.s. Kvennakvöldið tókst með afbrigðum vel. Þjónninn var ekki sá sami og síðast og varð fyrir sama áfalli með áfengismagnið sem rann ofan í okkur. Franskar konur drekka sko alltaf bara hálft vínglas og byrja svo að gera blævæng úr höndum sínum og segja gvuuuð ég er svo tippsí (finn ekkert nógu gott íslenskt orð) með afsökunar-sjálfsásökunarblæ í rómnum.
Maður má vera góðglaður á góðum stundum stundum!
hver er mamman?
Það skal alveg viðurkennast að ég hef stundum gaman að þeirri staðreynd að hlutverkaskiptingin á heimilinu er ekki samkvæmt Evrópustaðli.
Ég á verkfærakassann og ég nota verkfærin.
Maðurinn minn verslar mest í matinn og sér oft um hann. Þar er reyndar skipst á.
Ég sé nokkurn veginn alfarið um tauþvottinn, en karlinn um diskaþvottinn.
Hins vegar varð mér um og ó í gær þegar við komum að ráðhúsinu og ég sagði hátt og glaðlega við börnin: "Muniði þegar við mamma ykkar giftum okkur hér?" Ég var mjög fegin að engin vitni voru að þessu þarna í grenjandi rigningunni.
Lifið í friði.
stífla
Það er bloggstífla í gangi.
Er voða dugleg að lesa aðra þegar ég hef tíma en ég lenti í því að lesa bloggsíður tveggja stúlkna sem skrifa um látna kærasta sína í fyrradag. Þetta var svakaleg lesning. Takið allar minningargreinar sem þið hafið lesið um ævina og setjið saman í eina tilfinningu. Skrýtið því þær eru svo einlægar og samt skrifa þær illa, þ.e.a.s. stafsetningarlega séð og eru líka "bara" unglingar og tala því ekki sama tungumál og ég en ég var gersamlega slegin eftir lesturinn á þessu. Úff. Rosalegt. Þunglyndi er mikið vandamál og viljiði öllsömul passa alla þá sem sýna einkenni þess í kringum ykkur. Þunglyndi er DAUÐANS alvara.
Svo er mikið að gerast í mínum tilfinningum þar sem pabbi er á spítala en ég vil ekki tala um það hér... Skrýtið að manni finnst maður vera að opna sig hérna, en svo er eins og það sem mestu máli skiptir komist aldrei út á þessa síðu. Kannski er það líka best. Bæði fyrir mig og ykkur sem lesið...
Svo fæ ég ekkert að gera... ekki eins og það sé ekki nóg að hugsa um börnin en er einhver þarna úti sem er til í að borga mér fyrir það? Er samt ekki til í að selja stórstjörnu börnin mín. Michael Jackson kaupir sér börn reglulega en oj... Og þó, Brad Pitt, vantar hann ekki barn? Var það ekki þess vegna sem hann hætti með JennifeRachel? Fyrst neitaði hún að fara með honum upp í Eiffel turninn þar sem hann átti pantað borð fyrir þau á Jules Vernes sem er rándýri staðurinn þar uppi. Brad Pitt varð að láta sér nægja kvöld á jörðu niðri og fór væntanlega í fýlu. Svo neitar hún að eignast barn með honum. Hvað er eiginlega að manneskjunni? Auðvitað varð hann að leita huggunar annars staðar. Gefur auga leið.
Jæja, eitthvað losnaði um stífluna þarna. Kannski ég tjái mig fljótlega um eitthvað sem máli skiptir eða þannig...
Lifið í friði.
afsakið en ég freistaðist
You are a Folkie. Good for you.
What kind of Sixties Person are you? brought to you by Quizilla
Lifið í friði.
konungar og drottning
Fór að sjá Rois et reine eftir Arnaud Desplechin á laugardagskvöldið. Sýningunni fylgdu svo umræður við leikstjóra sem sannaði það sem maður vissi sossum, hann er klár og hugsar mikið. Lengi að skrifa handritin sem eru troðfull af áhugaverðum hlutum og tilvísunum og öðru skemmtilegu. Myndin er mjög áhorfanleg og manni leiðist ekki í mínútu þó hún fari upp í tvo og hálfan tíma. Hins vegar er hún svo djúsí að maður þarf að sjá hana tvisvar til þrisvar til að ná öllu saman. Góð mynd.
Manninum mínum fannst hún ekki góð því hann þolir ekki aðalleikkonuna, Emmanuelle Devos sem mér finnst frábær. Allir leikararnir eru reyndar frábærir í þessari mynd og ekki spillir fyrir að drottningin Catherine Deneuve kemur fyrir í tveimur senum. Í annarri þeirra spyr ungur maður hana hvort henni hafi ekki oft verið sagt að hún sé falleg. Hún lítur dreymandi í kvikmyndavélina, ó jú... oft... Hún er fædd 1943 og er alltaf jafn dásamlega glæsileg kona. Vildi óska að ég kæmist með tærnar þar sem hún hefur hælana í kynþokka og fágun. Drífið ykkur að sjá þessa mynd þegar hún verður sýnd á kvikmyndahátíð 2029!
Ein af ástæðunum fyrir að ég gæti ekki búið á Íslandi: óúrvalið í kvikmyndahúsunum. Ókei, frábærar vídeóleigur en... ekki nóg. Kvikmyndasjóður er reyndar að gera spennandi hluti, sýnist manni úr fjarlægð en... ekki nóg.
Lauk við Meistarann og Margarítu í morgun. Dásamleg lesning. Mæli með þessari bók. Næsta bók verður um franska tungu, texti frá 17. öld sem útskýrir í löngu og erfiðu máli hvers vegna franskan er fullkomið alþjóðatungumál. Those wore the days að Frakkarnir voru fremstir og bestir og allir vildu frönsku kveðið hafa. Þess vegna er skiljanlegt að þeir séu dálítið fúlir út í enskuna og sigur hennar. Því verðið þið að sýna þeim skilning þegar þið komið í heimsókn og viljið tala við þá enskuna. Fara mjúklega að þeim og sýna þeim að þið kunnið enskuna ekkert betur en þeir, að enskan sé alls ekki móðurmálið heldur íslenskan. Að ykkur þyki SVOOO leitt að tala ekki frönsku. Sem er náttúrulega miður. Þegar ég fór að ná valdi á "alvöru" bókmenntum á frönsku vorkenndi ég þeim sem tala ekki tungumálið mikið. Margar hurðir sem opnast manni. Öll tungumál eru dýrmæti. Mig langar helst að læra spænskuna líka. Geri það kannski á gamals aldri...
Svo var ég að enda við að senda texta fyrir uppkast að netsíðu til netsmíðameistarans míns ólaunaða. Hlakka mikið mikið til að senda út auglýsingar fyrir slóðina og sjá viðbrögðin við því.
Annars er hugur minn allra mest hjá manni sem ég elska mikið þó hann "nenni ekki að lesa þetta vinstrisinnaða kjaftæði" mitt hér. Hann er á spítala og á eftir að fara í eina til tvær aðgerðir. En þetta lítur samt víst allt vel út...
Lifið í friði.
mitt kornelíska vandamál
Ég er í úlfakreppu (sem er frábær íslensk þýðing á orðinu dilemma). Mig langar svo að geta hlakkað til vorsins, vil að febrúar og mars líði eins hratt og hægt er.
En vandamálið er að tvær góðar konur ætla að flýja, ásamt fjölskyldum, til hins landsins míns, næslandsins góða, burt frá París, burt frá mér, í mars.
Ég á eftir að sakna þeirra svo mikið. Kvíði svo mikið fyrir. Ég vil að febrúar verði þrefaldur í ár. Ég vil að febrúar líði hratt. Ég vil að febrúar verði langur og lengri. Ég hlakka til vorsins. Ég kvíði vors án Elmars litla sem er að búa til tungumál og er um leið flinkari og flinkari að tala þetta svokallaða mannamál. Ég vil vorið fljótt. Ég vil ekki að tíminn líði. Vil að hann standi í stað.
Ég þarf greinilega að taka mér tak. Verkefni dagsins: verða sátt við núið og hætta að lifa í næstinu. Eitt í einu. Eins og alkarnir þurru. Einn dagur í einu. Dagurinn í dag verður góður.
Dagurinn á morgun; sjáum til þá.
Lifið í friði.
bilun
Það er einhver bilun í gangi hjá blogger.com. Get ekki fiktað í listunum mínum til að bæta ryksjúgandi fótboltakappanum inn. Maður getur bara beðið og séð... alveg eins og þegar maður sækir um vinnu... bíða og sjá... vona það besta... þoli illa svona ástand... nenni þess vegna ekki að skrifa neitt af "viti"...
Það er að síga á seinni hluta janúarmánaðar sem er gott, þetta er leiðindamánuður. Eins gott að kvennakvöldið er á dagskrá næstu helgi. Konur í París hittast einu sinni á ári og borða og drekka og hafa það gott. (Sorrí Parísarsveinn - ljósmyndarar óvelkomnir). Maður hefur þá eitthvað að hlakka til. Svo ætlum við líka í bíó á morgun að sjá Desplechin, Rois et reine, Kóngar og drottning. Get ekki sagt neitt um þá mynd því ég forðast að lesa um myndir sem ég ætla að sjá.
Fór í göngutúr í gær um borgina mína fínu. Tólf stiga hiti og þurrt. Yndislegt. Heimsótti fæðingarstað Edith Piaf, gekk í gegnum Belleville og yfir á Ménilmontant og fór að leiði hennar líka. Komst við. Verður göngutúr í sumar, en erfiður samt. Dálítið langt, dálítið bratt. Ætti ég að æfa eitt lag og syngja fyrir ferðalangana? Get náttúrulega ekki toppað Brynhildi sem leikur Edith Piaf heima í Þjóðleikhúsinu. Á maður að gera hluti þó maður geti ekki toppað? Þórdísi finnst það.
Verð að hætta. Bless janúar og stuttur febrúar og blautur mars og þá kemur vor. VOR.
Lifið í friði.
Tengill út í loftið og franskar sem eru það samt ekki
Ég set inn tengil á Ljúfu þó ég geti ekki lesið síðuna hennar sjálf. Eitthvað í henni sem er of stórt og flott fyrir minn gamla jálk. En ég hef séð MJÖG gáfuleg komment eftir hana hér og þar svo ég tek sénsinn. Ef einhver er óánægður með þetta, tali hann nú eða þegi um alla framtíð.
Svo langar mig til að koma því að að það er ekki hægt að plata þriggja ára stúlku til að borða soðnar kartöflur með því að segja henni að þær séu nú franskar þessar. Það breytir venjulegu "nei, ég vil ekki" í orgið: "ÉG VIL FRANSKAR KARTÖFLUR". Mæli ekki með þessu fyrir húsmæður í Frakklandi. Næst þegar við borðum franskar ætti ég kannski að rugla hana með því að nú séum við að borða freedom fries?
móðirin, faðirinn, börnin, fjölskyldan og lífið
Þegar við komum heim úr áramótafríinu var fyrsta verkið að hringja í borgaryfirvöld til að fá að vita stöðuna í sambandi við dagheimilispláss fyrir Kára. Það er löngu búið að segja okkur að Sólrún komist ekki inn fyrr en í haust þegar hún byrjar í maternelle sem er "alvöru" leikskóli með bekkjarkerfi og kennara og er fyrir börn frá 3ja ára til 6 ára, en þá hefst skólaskyldan. Hingað til hefur franska ríkinu tekist að standa við það að hleypa öllum börnum sem sótt er um fyrir inn í leikskólana frá þriggja ára aldri, en það er þó að verða erfiðara með hverju árinu og mörg börn fá aðeins hálfan dag og ekkert mötuneyti o.s.frv. Ráðherra tilkynnti nýlega að það væri engin lagaleg skylda ríkisins að taka við öllum börnum sem þýðir auðvitað að ekki verður bætt við plássum í samræmi við aukna barneignatíðni og aukna sókn kvenna á vinnumarkaði.
En Kári er sem sagt á biðlista til að komast inn á "crèche" sem þýðir vöggustofa og er fyrir börn frá tveggja og hálfs mánaða (þá lýkur fæðingarorlofi kvenna hér) til 3ja ára, þegar þau fara í leikskólann. Fyrir nokkru voru sett lög sem kveða á um að aðeins megi sækja þrisvar sinnum um fyrir börn. Ef þau fá neitun þrisvar, komast þau aldrei inn á þessar vöggustofur. Kári hefur fengið neitun tvisvar. Ef hann fær þá þriðju, "sitjum við uppi" með hann til þriggja ára aldurs. Okkur var sem sagt tilkynnt um daginn að þar sem engin börn hafa hætt síðan síðasti inntökufundur var haldinn ættum við ekki að sækja um í þetta sinn. Næsti fundur er í mars en forstöðukonan hljómaði þannig að við ættum ekki að hugsa um þetta fyrr en í haust, þá væri alveg öruggt að hún tæki hann inn.
Ég elska börnin mín. Ég elska að leika við þau og gefa þeim að borða og fylgjast með þeim vaxa úr grasi. En ég er samt með ákveðnar hugmyndir um framtíðarvinnu mína (kominn tími til myndu einhverjir segja) og ég þarf tíma til að hrinda áætlun minni af stað. Ég þarf að geta setið við tölvuna og farið á fundi með skrifstofublókum sem segja mér hvað það er flókið og erfitt að stofna fyrirtæki og ég þarf líka smá tíma fyrir sjálfa mig. Komast í bæinn, skreppa í bíó, hitta vinkonur á kaffihúsum og annað slíkt. Ég skammast mín alls alls ekkert fyrir að játa það að stundum verð ég svo þreytt á þessum mömmuleik að mig langar til að ganga út og koma aldrei heim aftur.
Samt má ekki gleyma því að ég er frekar heppin þar sem maðurinn minn vinnur líka óreglulega vinnu og hugsar mjög mikið um börnin og heimilið með mér. Ólíkt öðrum konum sem ég þekki sem eiga menn sem hverfa út klukkan sjö eða fyrr á morgnana og koma heim upp úr átta eða seinna á kvöldin.
Ég frétti að áramótaræður biskups og forsætisráðherra hefðu mikið gengið út á nostalgíska sýn á móðurina og heimilið. Ég veit líka að margar konur á Íslandi tala um að réttur kvenna felist í því að GETA VERIÐ HEIMA. Það er svo sem alveg ýmislegt til í því að gamla móðurímyndin sem kom börnum á legg og kenndi þeim svo margt og svo vel að þegar þau komust í skóla voru þau hæst í bekknum (vitna nú í pistil frá Nönnu Rögnvalds frá því fyrir nokkru síðan) um leið og hún sauð slátur og saltaði fisk og bakaði rúgbrauð og þvoði allt í höndunum og kom heyinu í hús fyrir veturinn og og og og og OG... OG?
[þessar tvær línur á að öskra af lífs og sálar kröftum]:
OG?
OG?
Er þetta virkilega það sem nútímakonur vilja geta valið um? Mig langar mjög mikið að vita hversu margar konur myndu snúa aftur inn á heimilið til að sinna börnunum sem NOTA BENE færu aldrei í gæslu.
Ég geri mér fulla grein fyrir því að margar konur eru að vinna óspennandi skrifstofuvinnu eða verksmiðjuvinnu, með óþolandi yfirmenn (oft allt of marga og auðvitað allt karlar fyrir utan þessa einu konu sem er orðin hörð, horuð og bitur af því að koma sér áfram í karlaheiminum) sem sýna lítinn skilning á veikindum barnanna og tannlæknaferðum og fleiru í þeim dúr. Það er fullt af fólki ófullnægt í vinnunni sinni. Auðvitað dreymir því suma um að breyta til og auðvitað kemur þá upp í hugann þessi möguleiki, AÐ VERA BARA HEIMA.
Hins vegar geri ég mér einnig fulla grein fyrir því að þetta fólk fengi fljótt og örugglega sömu tilfinningu heima fyrir. Börnin eru harður húsbóndi. Heimilisverkin eru ótrúlega ófullnægjandi og óþolandi fljót að verða að engu. Þó maður eyði öllum deginum í að halda stofunni þokkalegri (svona ef einhver skyldi nú líta inn, sem auðvitað gerist aldrei) þá er samt eitthvað dót og drasl þegar litlu skrímslin eru loksins sofnuð á kvöldin. Og manni er svo til aldrei hrósað fyrir vel unnin verk. Þau sjást aldrei þessi verk! Börnum dettur ekki í hug að gleðjast yfir vel röðuðu dóti í hillum eða glansandi krönum inni á baði. Börn finna ekki muninn á verksmiðjuframleiddu kexi og heimabökuðum vöfflum. Bæði namm. Meira!
Þetta myndi ekkert breytast þó við fengjum borgað fyrir þetta í peningum.
Þetta er ákall til íslenskra kvenna: EKKI LEYFA KÖRLUNUM AÐ KLIFA Á ÞVÍ AÐ ÞIÐ EIGIÐ AÐ BERJAST FYRIR RÉTTINUM AÐ FÁ AÐ VERA HEIMA! Hugsið ykkur a.m.k. vel um áður. Er það virkilega það sem þið viljið? Fara aftur inn á heimilin?
Ég, sem er nú föst heima fyrir ráðlegg heldur: Berjist heldur fyrir betri kjörum á vinnustað, betri fríum, launajafnrétti (sem er líklega það allra allra mikilvægasta). Berjist á réttum vígstöðvum.
Lifið í friði.
bækur
Ég var að gera mér grein fyrir því að ég skrifa afar sjaldan um þær bækur sem ég er að lesa. Margir halda kannski að ég lesi ekki mikið, en raunin er sú að ég er alltaf með bók að lesa og geng hér um eins og dýr í búri ef ég lýk bók án þess að vita hvað ég ætla að lesa næst. Maðurinn minn á fullt af bókum sem ég á eftir að lesa en sumt langar mig alls ekki að lesa og sumt finnst mér stundum of flókið til að byrja á akkúrat þá stundina. Því eins og líklega allir lestrarhestar hefur maður nefninlega mismunandi þarfir og langanir.
Stundum vil ég bara léttmeti, helst á ensku og helst með blóði og grimmd. Mary Higgins Clark, Patricia Highsmith, Patricia Cornwell, Stephen King o.fl. mætti nefna sem "uppáhöld".
Stundum vil ég léttmeti án grimmdar eins og Bridget Jones en það er sjaldgæfara og verður að vera gott til að koma mér ekki í afleitt skap.
Oftast finnst mér þó best að lesa bækur sem hafa eitthvað fram að færa, fá mig til að hugsa og spá og láta mann finna fyrir metnaði hjá höfundinum. Oft eru bækur sem komast í þennan flokk hjá mér metsölubækur. T.d. mætti setja Bridget Jones í þennan flokk þó hún sé létt og skemmtileg. Þar er ádeila á nútímaþjóðfélag og slæma stöðu einhleypu konunnar og fleira kannski. Í þennan flokk fara samt líka hinar svokölluðu "heimsbókmenntir" (sem er allt annað hugtak heldur en hið undarlega hugtak "heimstónlist" (world music) sem táknar tónlist frá öðrum stöðum en Bretlandi og Bandaríkjunum).
Það er eiginlega jafn fáránlegt að setja bækur í einhvers konar gæðakeppni og að etja ungum og fríðum stúlkum í fegurðarsamkeppni. Og mér hefur alltaf þótt erfitt að flokka niður bækur, alveg eins og það er lífsins ómögulegt og jafnvel hættulegt og fordómahvetjandi að flokka niður fólk. Auðvitað má setja niður flokkana vísinda- eða fræðirit, ævisögur og skáldsögur. En svo er hægt að leika sér svo mikið innan þessara flokka að stundum verða ævisögur hreint skáldverk o.s.frv.
Þess vegna ætla ég ekki að koma með neina lista um bestu bækur ársins eða neitt slíkt. Frekar að segja frá því hvað ég las. Kannski kynnist þið mér þá aðeins betur.
Maður er það sem maður les.
Minnir einmitt að einhver ungu höfundanna hafi notað þetta í persónulýsingum og kom það út eitthvað á þessa leið: Hann var ljóshærður, hávaxinn og hafði lesið Tolstoj, Hemingway og allan Laxness. Frekar góð hugmynd en ég man ekki í hvaða bók þetta var, kannski las ég bara úrdrátt í Lesbókinni?
Dæmi um bækur sem ég las nýlega og sitja í mér:
Kynntist loksins á nýliðnu ári Philip Roth. Las Portnoy's Complaint sem ég hló mig næstum til dauða af og mæli með bæði fyrir konur og menn, og aðra sem ég get ekki munað titilinn á, ekki alveg eins fyndin en samt þess virði. Langar að prófa að lesa hann á íslensku, veit að það er verið að þýða hann þessa dagana.
Balzac klikkar aldrei, en ég gafst þó upp í miðri Splendeurs et misères des courtisanes. Vandamálið fyrir þreyttar húsmæður er að þær ná oft að lesa bara hálfa blaðsíðu og missa því athyglina og ég var hætt að skilja hver var hver og í Balzac á það ekki að vera vandamál. Svo ég hætti og ætla að byrja aftur bráðum (vona að það fari ekki eins og fór með Önnu Katerínu sem ég er ekki enn búin að ljúka eftir "smá pásu" árið 1987. Las svo um það hvernig fer fyrir henni hjá Leif Panduro, minnir mig og var svo svekkt að ég hef aldrei komið mér í að lesa endinn.)
Núna um jólin las ég Stormur eftir Einar Kárason og skemmti mér ágætlega þó að Stormur sjálfur færi dálítið mikið í taugarnar á mér þar sem hann minnir mig óþægilega á fólk mér náið. Finnst líka afar óviðeigandi að setja tilvitnun úr ritdómi Kolbrúnar "stórkostlega fyndin" framan á kápuna í kiljuútgáfunni. Er lesanda ekki treystandi til að ákveða það bara sjálfur?
Svo las ég sögu einhverfa drengsins um hundinn hjá Emblu og Bjarka. Sú bók snerti mig mikið og gerði mér mögulegt að syrgja og sættast við hluti sem ég hef kannski aldrei tekist á við. Fín bók og auðlesin. Ætti vitanlega að lesast í skóla.
Nýja bókin sem ég fékk í jólagjöf var eftir Gerði Kristnýju, Bátur með segli og allt. Hún er allt í lagi. La la. Vonbrigði. Bjóst við meiru. Veit ekki alveg af hverju. Hef mikla trú á höfundi án þess að geta rökstutt það mjög vel. Sumir kaflanna voru svo hallærislega niðurskrifuð alvöru atvik úr lífi einhvers að ég átti ekki orð. Á öðrum stöðum sýnir hún snilli, en leyfir sér ekki alltaf að ganga alla leið... hætti núna...
Í janúar í fyrra las ég bók sem ég keypti mér sjálf eftir jólin 2003. Það er bók eftir uppáhaldshöfundinn minn. Var næstum búin að stofna aðdáendaklúbb einu sinni en svo varð ekkert af því. Bjarni Bjarnason heitir maðurinn og gaf út skáldævisöguna Andlit. Frábær bók. Afar ólík fyrri verkum hans en betri.
Las nokkrar þýðingar þar sem ég er að spá í að fara út í slíkt sjálf:
Paradís eftir Lizu Marklund, sænsk þrælfín spennusaga.
Hending eftir Paul Auster. Flott, endirinn þó svolítil vonbrigði.
Er núna að lesa Meistarinn og Margaríta eftir Mikhaíl Búlgakov og skemmti mér gersamlega konunglega. Ein af þessum bókum sem láta manni finnast maður verða unglingur á ný. Eins og þegar maður uppgötvaði Þórberg eða Kundera. Frábærlega vel þýdd. Ekki það að ég skilji rússnesku, bara svo mikill og safaríkur orðaforði að manni finnst maður vera fáviti að ímynda sér að maður geti þýtt sjálfur.
Svo las ég auðvitað Jean-Francois Parot sem er sagnfræðingur og sérfræðingur í frönsku 17. öldinni og er sendiherra og dundar sér við það í frítíma sínum að skrifa sögur um Nicholas Le Floch, franskan lögregluþjón á 17. öld, rétt fyrir byltinguna. Frábærar sögur sem gefa manni skemmtilega innsýn í lífið í París á þessum rósturtímum. Ég hafði misst af einni, þannig að ég gat lesið tvær í sumar.
Þetta eru skáldsögurnar. Af fræðiritum las ég Eric Hazan sem ég minntist á í bloggi þá og svo er ég vitanlega alltaf að lesa eitthvað um París og franska sögu og matreiðslubækur.
Best að auglýsa eina slíka hér: Jóhanna Sveinsdóttir, Hratt og bítandi. Skemmtileg aflestrar og sýnir hvernig má deila um flokkaniðurröðun því í bókinni eru alls konar pælingar um lífið og tilveruna sem ég mæli með fyrir alla.
Bestu matreiðslubók í heimi á ég ekki enn, en það er auðvitað Matarást bloggvinkonu minnar Nönnu Rögnvalds.
Voilà. Þar hafið þið það. Vona að þessi færsla sé ekki of sundurleit því meðan ég skrifaði hana þurfti ég að kveðja manninn sem fór í vinnuna, setja upp í rúm litla stúlku sem átti að fá sér blund, taka aftur fram litla stúlku sem ákvað að gera númer tvö í bleijuna í staðinn fyrir blundinn og kyssa á nokkur meiddi sem hún fékk af ferðalögum sínum hér undir skrifborðinu.
Lifið í friði.
opinberun hvers?
Í síðasta pistli Pullu biður hún fólk um að tilnefna ljótustu atriði sem fólk man eftir úr bíómyndum. Skeleggur (sem ég hef ekki enn haft tíma til að kynna mér) tilnefndi alla myndina Opinberun Hannesar sem er, eins og flestir hljóta að muna, fokdýr kvikmynd eftir þá félaga Davíð O. (sem reit) og Hrafn G. (sem sviðsetti (var næstum búin að segja skeit því það rímar en hélt í mér)) sem var frumsýnd í Ríkissjónvarpinu rétt eftir áramótin þarsíðustu. Einhverra hluta vegna ákvað ég að horfa á þessa mynd og gerði það.
Ég var dálítið lengi svo hissa og undrandi að ég fylgdist áhugalaus með umræðum og rifrildi í fjölmiðlum næstu daga á eftir. Ég var reyndar bara hreinlega svo eftir mig að það var ekki fyrr en síðsumars sem ég allt í einu reis upp hér í stofunni okkar hér í útlöndum og hvæsti á manninn minn: Hvernig í ósköpunum stendur á því að forsætisráðherra VOGAR sér að bera annað eins rusl á borð fyrir alþjóð og annað eins efni og þetta sem gæti meira að segja bara alveg verið satt? Erum við ekki öll til í einhverjum rosa lista, allt sem við gerum og hugsum og bloggum og prumpum, er þessu ekki bara safnað á ákveðinn stað eftir kennitölu og geta þeir ekki bara flett okkur upp og lesið okkur á nokkrum klukkustundum ef þeim sýnist svo?
Maðurinn mig leit á mig og kom með eftirfarandi kenningu: Davíð er að fara frá völdum fljótlega og veit það. Hann veit líka að hann leyfði bandarískum yfirvöldum að komast yfir allt allt of mikið af upplýsingum um Íslendinga og sér eftir því að hafa samþykkt að gera Ísland og Íslendinga að tilraunarottum fyrir Kanann. Hann veit samt líka að ef hann kjaftar frá, verður honum ekki vært.
Hver er titill myndarinnar? Hver er Hannes? Kannski Davíð?
Veit ekki hvort nokkuð er til í þessu, en sagan er góð engu að síður.
Lifið í friði.
heim í heiðardalinn
Heimferðin var ekki söguleg, gekk vel fyrir utan sólina í augun þegar ekið er í suðvestur og vindinn sem blés undir bílinn í upphafi ferðar. Fjónn er vindsöm eyja, minnir það á einhverja aðra eyju sem við þekkjum öll svo vel?
Gistum á hóteli sem birtist okkur í vegakantinum þegar Kári (drengurinn, ekki vindurinn) var að byrja að væla og þetta reyndist þriggja stjörnu ráðstefnuhótel sem við tókum þó að það væri m.a.s. dýrara en bjálkahöll jólasveinsins. Greiddum 105 evrur fyrir herbergið sem var hið huggulegasta og rúmgott mjög.
Ég er reyndar meira fyrir bjálkakofa stílinn heldur en þennan sótthreinsaða stjörnustíl hótela, en þegar maður er á langferðalagi í myrkri með börn sem eru að fá nóg er maður kannski ekkert að velja og hafna mikið. Ég er mikið á móti stjörnugjöfum hótela sem ganga oft út á það eitt að klósettrúllan sé ný, að það séu tvö handklæði á mann, að það sé teppi en ekki dúkur á herberginu og annað eins húmbúkk. Finnst frekar að hótelin eigi að hafa frammi gestabækur með umsögnum og leggja meira upp á að vera persónuleg og veita glaða og káta þjónustu. Svoleiðis væri þetta í draumalandinu mínu. Þá gæti maður ákveðið hvort maður vildi vera í bjálkakofastemningunni, heimilisstemningunni, austurlensku stemningunni eða kannski jafnvel bara sótthreinsuðu stemningunni fyrir þá sem vilja. En í dag gengur túristabransinn alltaf út á IÐNAÐARhugmyndir og Íslendingar eru einmitt núna á kafi í því að aðlaga sig þeim ranga hugsunarhætti. Við ættum ekki að vera feimin við að búa til lítil gestaherbergi með krossaumuðum dúkum og rýjateppum á veggjum og bera fram vöfflur og nýlagað kaffi upp á gamla mátann. Hætta þessari vélvæðingu og iðnvæðingu á ferðamannamóttöku okkar. En ég er kannski ekki sú besta til að rausa um þetta, margir sem lesa mig eru á kafi í þessum bransa uppi á Íslandi og hafa eflaust fleira og gáfulegra til málanna að leggja.
Ég sá þó á þessu ferðalagi að það er gott fyrir fólk í bransanum að ferðast til að fá viðmiðanir. Ég tek iðulega á móti fólki hér í París og blæs hér með á eftirfarandi kvartanir sem ég heyri í sífellu:
1. Frakkar tala bara frönsku. Bull og vitleysa, Þjóðverjar tala bara þýsku, og Ítalir bara ítölsku en Frakkar eru þrælsleipir í ensku og tilbúnir til að tala hana við rétta fólkið. Sem er fólkið sem kemur því strax að að þau séu frá Íslandi, en hvorki frá Þýskalandi né Bretlandi og alls ekki Kanar.
2. París er svo dýr. Rétt en þetta verður þó að hafa í huga: Vestræna Evrópa er dýr og þar með Frakkland og París. Evran breytti miklu þar um, það er orðið ótækt að fá sér kaffibolla án þess að vera með móral, mér sýnast þó hvorki hótel né matur vera dýrari hér en í Þýskalandi eða Danmörku. Þar að auki þarf að borga á ÖLLUM klósettum sem ég fór á í Þýskalandi og Belgíu. Hvort sem maður sat og snæddi á staðnum eða ekki.
Og hana nú! Og allir til Parísar!
Annars er alltaf voðalega gott að koma heim til sín aftur. Í rúmið sitt og undir sængina sína. Tilfinningin vissulega blönduð hryllilegum söknuði því við vitum ekki hvenær við hittum vini okkar í Óðinsvéum næst.
En það er gott að geta núna séð þau almennilega fyrir sér á fína kaffihúsinu Optimisten, Brogade 3, Odense C. Hvet alla sem eiga leið um Danmörku að gera sér ferð þangað, skemmtilegur hlýr og persónulegur staður sem myndi örugglega ekki eiga séns í stjörnugjöf Michelins en skýtur mörgum stjörnustöðum þeirra ref fyrir rass í súpu- og brauðgerð. Og speltvöfflurnar eru hrein unun. Óþarfi að tala um tyrkneska kaffið hans Bjarka sem maður lifir á í nokkra mánuði eftir einn lítinn bolla.
Smá kafli um börnin fyrir þá sem hafa áhuga:
Sólrún fékk grátkast með ekka í gærkvöld, einhvers konar áfall við heimkomu en hún er hress og kát í dag að kubba. Kári virðist alsæll og ligeglad eins og alltaf.
Hann er ekki farinn að ganga enn, þvert á allar vonir og spár. Hann er þó byrjaður að æfa sig að standa upp á miðju gólfi, sem mig minnir að hafi einmitt verið undanfari fyrstu skrefa Sólrúnar.
Bæði börnin dýrka Emblu, enda er hún með einhvers konar ömmukomplexa gagnvart þeim, sagði oft já eftir að foreldrarnir höfðu reynt að pípa einhvers konar nei og þau voru fljót að komast upp á lagið með að nýta sér þetta.
Sólrún talar auðvitað enn betri íslensku eftir þetta ferðalag. Hún er eins og svampur og segir stundum fyndna hluti eins og: "MMM, þetta er fellega gott." og: "Vá, æislega er etta flott." Tónninn eins og í mömmunni og allt. Fer um mann smá hrollur.
Má víst ekki vera lengur í tölvunni og bið því alla vel að lifa í friði.
bókhald og prump m.a.
Ég er að bíða eftir Emblu til að geta haldið áfram með bókhaldið fyrir Optimisten, sem var í hálfgerðu, nei, afsakið, algeru hassi þangað til Kristín kom og reif Emblu upp í að byrja á þessu. Hún á fund með revísörnum á morgun klukkan níu, og sagði honum fyrir nokkrum dögum að hún væri búin að færa allt inn. Við erum nú komnar langleiðina með að þvo út lygina sem Embla segir snjakahvíta þar sem hún laug til að koma sér í verkið.
En áður en við getum byrjað í dag þarf hún að opna staðinn og gera húmmus. Sagði mér að blogga um prumpandi baunaætur á meðan.
Prumpandi baunaætur.
Einu sinni las ég einhvers staðar að maður prumpaði bara af baunum ef maður væri óvanur því að borða þær. Þess vegna ætti maður að gefa börnum sínum baunir snemma og venja þau á það að borða þær óprumpandi.
Embla borðar mikið af baunum en prumpar.
Embla las einhvers staðar að það væri samband kjötsins við baunirnar sem leysti út vindinn. Þannig að maður prumpaði af chili con carne, en ekki af chili sin carne.
Embla borðar chili sin carne en prumpar.
Ég hef ekki fleiri kenningar um baunir og prump en tek glöð við slíkum í orðabelgina.
Ekki halda að Embla sé sú eina sem er síprumpandi hérna. Sem betur fer er auðvelt að lofta út hérna og húsið á þremur hæðum svo öllum er líft svona yfirleitt.
Sá mynd af þorpi á Súmötru fyrir og eftir flóðin í dönsku blaði í gær. Grænt og blómlegt svæði orðið að drullusvaði. Manni líður ekkert sérlega vel með að hugsa út í þetta allt saman. Sérstaklega að þeir vissu af þessu átta stundum fyrir sjálfa flóðbylgjuna, en vildu ekki hræða túristana í burtu. Og óhugnalegt í raun og veru að hugsa til þess að nú er djammið byrjað aftur þarna, en auðvitað þarf fólkið að lifa áfram og auðvitað heldur sjóið alltaf áfram og fáránlegt að ímynda sér annað.
Svo má ekki gleyma því að um jólin og áramótin létust nokkrar milljónir í Afríku úr eyðni og malaríu. Lyfin eru til og gnótt af þeim, en það hentar alls ekki ríkum lyfjafyrirtækjunum að gefa þau þangað niður eftir.
Það er ekki alltaf auðvelt að vera nútímamaður og lifa í velmegun með prumpvandamálin sín. Þess vegna fannst mér dálítið undarlegt að sjá klára konu fárast yfir því í frönsku sjónvarpi að Friends væri bara gríndrasl og hún skildi ekki af hverju við horfum svona mörg á þessa þætti. Hvernig í ósköpunum eigum við að komast af án hláturs og gríns?
Íranska stúlkan sem skrifaði teiknimyndasögurnar Persepolis segir einmitt frá því hvernig fólkið fór að hlægja að bröndurum um fótalausa og lamaða þegar sem verst lét í Íran og allir þekktu einhvern fótalausan eða lamaðan eftir sprengjur.
Ég get kannski ekki alveg í sakleysi líkt saman þessari vörn stríðshrjáðra og minni Friends-vörn, en það er samt held ég ekkert fáránlegt að spá í þetta.
Hlægjum. Verum glöð. Munum samt alltaf eftir þeim sem þurfa á hjálp að halda og veitum hana eftir megni. En hlægjum og verum glöð. Læknum þennan heim. Við getum það. Einn góðan veðurdag vöknum við upp vitandi að það ríkir friður og jafnrétti í þessum heimi.
Þið megið kalla mig draumóramann. En ég er ekki ein. Einn daginn munuð þið koma í hópinn. Og heimurinn verður sem einn.
Lifið í friði.
vi er röde, vi er hvide...
Það er nú meira hvað það er gaman að vera í Danmörku. Mér finnst Danir alltaf vera að grínast þegar þeir tala. Og mér finnst ógurlega gaman að vaða áfram í einhvers konar norrænu. Á sínum tíma var ég alltaf best í dönsku og fyllti hinar stelpurnar vonsku en einhverra undarlegra hluta vegna hvarf danskan þegar ég lærði frönskuna. Því komst ég að þegar ég hitti Dani á bar í París forðum og ætlaði að fara að monta mig af dönskufærninni og mistóskt hrikalega.
Ferðalagið var skemmtilegt, hraðbrautirnar eru svo frábærar og gaman að keyra með fólki sem fer eftir umferðarreglunum. Á mjög vel við mig.
Um nóttina ókum við út af þegar Kári var farin að standa á veininu, komum inn í þorp norður af Köln sem leit út svipað og Arnarnesið. Stórar villur velupplýstar. Afskaplega hlýlegt og greinilega nóg pláss hjá öllum. Ókum beint fram á stórt og fínt Gasthause uppljómað en ég barði allt að utan og fékk ekkert svar. Ókum áfram í myrkri og rigningu og horfðum löngunaraugum inn í stóru húsin þar til við komum að grískum veitingastað. Þar var okkur bent á að beygja inn í næstu götu, botnlangi með stórum einbýlishúsum og við enda götunnar birtist allt í einu, eins og tálmynd, risastór alpabjálkakofi. Húsið hennar Heidi stækkað upp. Hét Sauna-eitthvað. Pabbinn hljóp núna út úr bílnum og hvarf eitthvert niður fyrir hús. Leið og beið. Við og við týndist einn og einn þýskur karl úr garðinum þaðan sem Arnaud hafði horfið. Þeir voru með blautt hár og stórar íþróttatöskur. Ég skildi þá að þarna væri líka hægt að koma í gufubað. Greinilega ekki gufubað í hverri villu eins og á Arnarnesinu. En ekkert bólaði á manninum mínum. Börnin voru bæði farin að standa á veininu og mér stóð ekki á sama þegar karlarnir komu að segja halló og voru allir hinir vinalegustu. Þegar ég var búin að ákveða að það væri búið að búta hann niður og íþróttatöskurnar innihéldu eiginmanninn í pörtum, finnst Þjóðverjum ekki einmitt svo gott að borða mannakjöt í beinni? ákvað ég að taka börnin út úr bílnum og halda þarna niður fyrir á vit örlaga okkar. Þá birtist hann ásamt rjóðum og feitum skeggjuðum dæmigerðum Þjóðverja sem bauð herbergi fyrir 90 evrur. Okkur fannst það heldur dýrt, en miðað við aðstæður, snjókomuna og ástandið á börnunum sem voru gersamlega búin að fá nóg af hraðbrautinni ákváðum við að slá til.
Þetta var hið huggulegasta gistiheimili og við borðuðum mat í matsal fullum af körlum á náttsloppum með bjór og bók, alger draumur. Fengum kartöflur með sýrðum rjóma eftir að hafa reynt að biðja um grillsteikina sem okkur sýndist vera á matseðlinum. En karftöflurnar voru kynntar með nafni og upprunastað og okkur tjáð að þær væru wunderbar sem þær vissulega voru. Upp um alla veggi voru beinagrindur af elgum með horn, uppstoppaðir fuglar og ýmislegt annað sem tilheyrir í veiðikofa.
Daginn eftir ókum við næstum í einum rikk þá 700 kílómetra sem eftir voru og höfum verið hér í góðu yfirlæti með trúð frá Ítalíu, samkynhneigðan engil frá Grikklandi, danska grænmetisætu sem er sammála Frökkum um að banna slæður í skólum og auðvitað íslensku fjölskyldunni sem við komum að heimsækja.
Kaffihúsið Optimisten opnaði í gær eftir áramótalokunina. Mjög góður staður og þægilegur. Segi ykkur nánar frá honum seinna. Heyrist vera kominn matur. MMmmmmMMMM ég borða út í eitt hérna, frikadellur, flödebollur, pulsur, spægipylsur, grænmetisrétti a la Embla og fleira og fleira. Drekk líka 3 tonn af tei á dag. Gott að vera til og mega vera ligeglad sem er líklega besti kostur Dananna.
Lifið í friði.
