þegar ekki er hægt að öskra
af tæknilegum ástæðum, verður maður bara að gráta hljóðum tárum í staðinn.Svo er hægt að ylja sér við falleg skrif, annarra eða eigin. Ég fór aftur niður á núllpunktinn minn, renndi í gegnum fyrstu skrefin mín hérna. My oh my, af hverju koma 50 manns í heimsókn til mín á dag, hvílíkt leiðinlegt sumt sem ég skrifa.
En þennan hér er ég ánægð með, þyrfti eiginlega að skella honum inn á Parísardömusvæðið sjálft, hann er örlítið klipptur og lagaður núna:
MORGUNKAFFI PARÍS - REYKJAVÍK
Ég man afmælisdaginn minn fyrir nokkrum árum. Þá var ég á Íslandi, það var sunnudagsmorgunn, ég vaknaði snemma og hress og ákvað að bjóða mér í kakó með rjóma niðri í bæ í tilefni dagsins. Ég gekk upp og niður fjandans Laugaveginn útbíaðan eftir eina af þessum heimsfrægu frábæru íslensku laugardagsnóttum og það var ekki ein einasta búlla opin. Hvílík einsemdartilfinning sem helltist yfir mig. Svo opnaði Súfistinn í Máli og Menningu loksins og ég fékk dásamlegan kakóbolla og fullt af erlendum tímaritum að lesa til að gleyma íslenskum raunveruleika.
En þetta er ein af ástæðunum fyrir því að ég get ekki búið á Íslandi. Ég get ekki búið á landi sem býður ekki upp á kaffihús að morgni til.
Einu sinni hitti ég ameríska fína frú sem var í sömu aðstæðum og ég, nema það var alls ekki sunnudagur heldur virkur dagur. Klukkan var ekki orðin átta, rétt um sjö, og því ekki hægt að fá kaffi neins staðar. Hún hafði tekið leigubíl ofan af hótel Esju til að njóta morgunasa borgarinnar. Sú fékk að kenna á því. Ég var eina fótgangandi manneskjan á öllum Laugaveginum, og engin kaffihús opin. Best að taka það fram að það var sól og gott veður. Við gengum saman smá spöl og ræddum þetta, ég vonast til að það spjall við innfædda hafi bætt örlítið upp skort á mannlífi og menningu. Eri hægt að búa á landi sem býður ekki upp á kaffihús að morgni til?
Í París, er til dæmis hægt að fara að einni af stóru brautarstöðvunum upp úr sex að morgni, setjast inn á kaffihús og fylgjast með öllum fjöldanum sem kemur og fer. Sumir eru fínt klæddir með fínar skjalatöskur og hella í sig einum espressó á barnum. Sumir í bláum skítugum vinnugalla og sötra hægt og rólega púrtvín eða pernaud. Sumir bara að hanga svona ljóðrænir eins og maður sjálfur, staddir inni í miðri ösinni án nokkurs ákveðins takmarks annars en að horfa á lífið sjálft. Vegna þess að það er einmitt við svona aðstæður sem maður sér lífið sjálft. Raunveruleikinn verður einhvern veginn áþreifanlegur á annatímum í stórborg. Þegar maður nær að finna að maður er ekki hluti af önninni, straumnum, þá svífur maður utan við hann og er ósýnilegur og það er þægileg tilfinning. Sérstök stórborgartilfinning.
Aðra morgna hef ég verið ein af þeim sem skvetti í mig einum bolla við barinn og þá er maður hluti af straumnum og það er líka skemmtilegt. Sérstaklega þar sem maður er það ekki daglega. Næstum eins og maður sé orðinn leikari í raunveruleikanum. Raunveruleiknum.
En Reykjavík er ekki stórborg og ekki hægt að vera ósýnilegur þar. Kannski ekki sé hægt að bjóða upp á kaffi að morgni til í borg þar sem allir eru sýnilegir?
Lifið í friði.
posted by Kristín @ 16:07
<< Home