PARÍSARDAMAN

Ég sá ekki heimildamyndina sem sýnd var á Íslandi í síðustu viku um afskipti hersins af Hollívúdd. Hins vegar hef ég lesið nokkrar hugleiðingar á bloggum eftir fólk sem sá hana. Ég held að enginn sem ég las hafi tengt yfir í grínmyndirnar af spámanninum.

Eins og ég sagði á föstudaginn er frelsi fölsk tilfinning.

Málfrelsi, ritfrelsi, prentfrelsi. Afstæð hugtök.

Í gær kom einn af mínum eftirlætis fræðimönnum fram í Arrêt sur Images (sem er þessi sjónvarpsþáttur sem ég horfi alltaf á og fjallar um sjónvarp - Fryst á mynd). Hann er heilasérfræðingur eða tauga-eitthvað veit ekki alveg hvað og mætir stundum og skýrir frá rannsóknum á heila fólks og dýra og hvaða ályktanir má draga af niðurstöðum.
Frægur prófessor í Toulouse komst að þeirri niðurstöðu fyrir mörgum árum að trú og trúartákn draga úr húmor manna. Þ.e.a.s. ef þeir horfa á krossa eða annað augljóst trúartengt (sem þeir trúa á) finnst þeim brandarar síður fyndnir.
Þannig er ljóst að t.d. eini brandarinn úr Jyllandsposten sem okkur (þ.e.a.s. bæði mér og eftirlætis sérfræðingnum mínum) fannst virkilega fyndinn, sá með setningunni um að ekki væru eftir neinar hreinar meyjar, getur ekki verið eins fyndinn fyrir þá sem eru islamstrúar.

Ég ætlaði að gera langa og afskaplega gáfulega hugleiðingu útfrá þessu, en ég er að leka niður í kvefi, hálsbólgu og hita. Mér vex því það verkefni að ætla að vera gáfuleg afar mikið í augum einmitt núna. Líður eiginlega frekar eins og ég sé búin að taka slævandi lyf. Lyklaborðið er erfitt viðureignar. Lífið er erfitt viðureignar. Stundum. Núna. Ég veit ekki hvað ég á að gera við litla drenginn minn sem getur varla horft upp á mig liggjandi fyrir í allan dag. Hvað er hægt að gera fyrir 2ja ára fílhraustan og hressan dreng þegar maður getur varla dregið lappirnar á eftir sér?

Lifið í friði.

posted by Kristín @ 08:31