PARÍSARDAMAN

Ma og pa eiga 37 ára brúðkaupsafmæli í dag. Ef þau eiga 37 ára brúðkaupsafmæli, þýðir það að ég verð 35 ára á þessu ári. Hlýtur að vera einhver villa í þessu. Getur ekki verið. Mér líður eiginlega alltaf eins og ég sé tvítug og miða oft reikninga á aldri og tíma við það. Finnst t.d. alltaf að fólk sem er aðeins eldra en ég hljóti að vera í kringum þrítugt. Og að allir sem eru yngri en ég hljóti að vera í mesta lagi í menntó. Litli bróðir minn er í menntó. Litla barnið sem ég fékk í 16 ára afmælisgjöf er að verða 18 ára. Ó, nei, miðað við reikningana að ofan er hann að verða 19. Orðinn 18. Getur þetta verið?
Hlæ alltaf mikið að frómri setningu Höllu "frænku" sem sagðist hafa langað til að leggja lögreglumanninn sem stoppaði hana fyrir of hraðann akstur um árið, á brjóst. Skil alveg hvað hún var að fara. Horfi stundum á gaga (sbr. snagi/snagar - kemur frá Brodda sem kenndi mér sögu í menntó í fyrra eða þarna um árið...) og gellur á kaffihúsum með bjór og sígarettur og finnst þau hljóti að hafa verið að fermast í gær.
Annars er ég sátt við ákveðinn hluta af því að eldast. Ýmislegt sem er auðveldara en áður. Margt sem maður tekur af meiri rósemi. Einhvers konar þroski, hugsa ég. En ég er samt ekki á því að ákveða hvað ég ætli að verða eða neitt slíkt. Og endurtek að mér finnst ég yfirleitt tvítug. Bara aðeins betur tvítug en ég var fyrir tíu árum síðan (ókei þá: 14 og hálfu ári síðan).
Jæja, stóðið er komið heim. Það er eitt sem er skrýtið við að hafa elst, að maður sé orðin tveggja barna harðgift móðir. VÁ! Verð alltaf jafnhissa þegar ég hugsa um það.
Salut!

posted by Kristín @ 18:34