síldin ég
Eftir metróferð fram og til baka með 20 prósent tíðni ferða líður mér eins og ég hafi verið niðurlægð á einhvern hátt.Í morgun var ég næstum því farin að grenja eftir troðninginn og ryskingarnar sem mynduðust þegar ég var að reyna að komast út úr helvítis lestinni, troðfullri. Fólkið sem stóð á pallinum var svo ákaft að troða sér inn að það ætlaði frekar að stíga ofan á okkur sem vildum út, en að víkja til hliðar augnablik. Mér var hrint. Fast. Það er mjög óþægileg reynsla.
Á leiðinni einhvers staðar tilkynnti einhver kerling allt í einu hátt og snjallt að hún myndi toga í neyðarhemilinn ef fólkið hætti ekki að reyna að ýta henni inn í vegginn (ef hægt er að tala um veggi á lestarskrokkum). Þá trylltust náttúrulega allir, einn stakk upp á að hún yrði rotuð, annar að við hentum henni út á næstu stöð. Sumir hlógu, flestir frussuðu af alvöru reiði. Mjög óþægileg reynsla.
Kannski ekki að ástæðulausu sem ég hef látið mig dreyma um stórt og fallegt anarkíst og andkapítalískt samyrkjubú í Austur Evrópu allan eftirmiðdaginn? Hverjir voru með? Hvenær á að slá til?
Lifið í friði.
posted by Kristín @ 16:38
<< Home