einn fyrir stelpur og einn fyrir stráka
Í 90 sekúndna sturtunni minni áðan (sem foreldrar ungra barna þekkja svo vel) skolaðist lítill glitrandi engill undan il minni og ofan í niðurfallið. Þetta var síðasti engillinn af borða sem börnin leystu upp í öreindir í morgun og var sópað í ruslið rétt fyrir matinn.
Þá datt mér í hug sagan af konunni sem var að fara til kvensjúkdómalæknisins og þvoði sér vitanlega vel áður en hún fór. Læknirinn rak upp stór augu þegar hún afhjúpaði sig þarna fyrir framan hann og sagði: "vá, maður er bara fínn í dag." Konan skildi ekkert í þessu fyrr en næsta morgun þegar unglingsstúlkan á heimilinu kom organdi fram af baðinu: "Hver notaði glimmerþvottapokann án míns leyfis?"
Og þá datt mér í hug önnur saga sem er meira fyrir stráka:
Vitið þið af hverju gaurinn fór alltaf með smokk í sturtu?
Hann ætlaði sko að láta dömuna hafa það óþvegið!
Lifið í friði.
nýir bloggvinir
Bætti Ernu og Gísla sem gáfu mér svör við myndagátuvonleysi mínu við tenglalistann. Nú vantar mig bara eitt orð til að ljúka þessu. Það verður hugsað um þetta í ökuferðinni og reynt að leysa með Emblunni minni ef okkur skyldi skorta umræðuefni í byrjun. Nú hlæja þeir sem okkur þekkja. Hinir taka mig kannski alvarlega. Orð eru varhugavert fyrirbrigði og auðvelt að ljúga og blekkja. Sérstaklega í bloggi, enda ganga mörg blogg út á það að blekkja. Ég er frekar svona heiðarleg held ég þó ég dragi kannski upp helst til fallega mynd af mér, og lífi mínu og hugsjónum, maður getur nú ekki verið að gera lítið úr sér svona á netinu.
En það er gaman að kynnast fólki á þennan hátt. Án þess að kynnast því í raun og veru. Fæstir eru með mynd af sér svo maður þarf ekki einu sinni að spá í hvort maður eigi að heilsa þegar maður sér það í bænum. Sem er heppilegt fyrir mig þar sem ég er ómannglögg og utan við mig. Ég setti myndina bara af því ég vissi ekki að fólk setti ekki myndina. Ég fyllti samviskusamlega út allan prófílspurningalistann og gerði allt sem ég var beðin um og svo sá ég eftir á að það var kannski helst til viðvaningslegt. En þá fannst mér það bara dálítið sætt að sýna hvað ég var mikill viðvaningur þegar ég byrjaði.
Það er eiginlega verst við þetta blogg hvað maður er farinn að kynnast mörgum. Stundum dett ég inn á síður sem mér líst vel á, en ég bara get varla farið að bæta fleirum við mitt bloggflandur sem er stundum daglegt, stundum ekki. Ágætis leið frá börnunum að flandra um bloggsíður og því er mikið gert af því þessar vikurnar. Fer nú vonandi að breytast bráðum og þá sér maður til hvað maður verður harður í þessu.
Átti alltaf eftir að biðjast afsökunar fyrir hönd alvöru vina minna í hinu raunverulega lífi sem eru á tenglalistanum. Þeir eru líklega lélegustu bloggarar sem til eru, miðað við afköst. Gersamlega vonlaust lið. En það er mjög erfitt að taka fólk út af listanum. Enda mega þær svo sem alveg vera þarna... mæðgurnar blogglötu...
Verð að fara að sinna tveimur gríslingum sem ákváðu að fá sér ekki eftirmiðdagsblund þar sem mamma þarf að pakka niður OG setja frímerki á 130 bréf til kvenna í Frakklandi út af útstáelsi í lok janúar.
Held áfram að vera pollýanna eins og í lok síðasta pistils. Þau eru nú samt svo góð og meðfærileg og svo eru þau heilbrigð sem er dýrmætara en nokkuð annað. Get því ekki kvartað yfir þeim.
Lifið í friði.
p.s. verð að muna að segja ykkur frá því sem ég veit um Sri Lanka bráðum í minningu þeirra 13.000 staðfestu látinna þar.
myndagátan
Ég held ég sé komin með kraftakarlinn og skipið hans, en mig vantar það sem kemur á eftir, hvað heitir prjónninn, nálinn, alurinn, sýllinn sem er á beltissylgjum?
Og hvað í ósköpunum er þetta þarna fremst í síðustu línunni???
Og hvað er þetta fyrir ofan það?
Ætli restin verði ekki fyrir Emblu. Man eftir henni í símanum með pabba mínum að leysa gátuna fyrir nokkrum árum. Ætlaði að nota sama trikkið og hringdi í pabba sem var í fýlu því honum fannst Nói albinói leiðinleg en ekki mömmu og sagðist ekki hafa skoðað gátuna neitt.
Mér fannst Nói mjög góður. Ekki kannski beint það sem maður myndi segja skemmtilegur, en alveg frábær mynd. Þegar ég keypti miðann á hana, sagði ég náttúrulega Nói albinói. Konan í miðasölunni hváði. Þá sagði ég: "þessa íslensku". Miðasölukonan: "Ah, ví, núa albínúa".
Hitabylgjan mín varð skammvinn, ég fagnaði kannski of snemma og göldrunum sleppti. Það er reyndar ágætt, því ég hafði einmitt áhyggjur af að það yrði erfitt að aka úr hitanum upp í kalt Norðrið.
Lifið í friði og leysist allar ykkar myndagátur.
álfamær, appelsínukarl og kraftakarl með bát
Þá er bæði búið að afgreiða matarsukkið hér á aðfangadagskvöld, kaffiboðið hjá tengdó á jóladag og eftirmiðdagshlaðborðið með útlægum Íslendingum á annan í jólum. Ég skammast mín fyrir að játa að ég er eiginlega pínulítið örmagna eftir þessa jólahelgi. Eins og versta smáborgarakelling er ég búin eftir veislustand. Kannski var ég ekki nógu dugleg og stressuð fyrir jólin til að vera búin nógu vel að öllu? Samt gerði ég desertinn í nóvember, andabringurnar à la Nanna Rögnvalds eru einfalt fyrirbrigði (þó ég væri nú dálítið þreytt eftir að vanda mig svona við að skera í fituna) og meðlætið auðvelt og gaman að gera. Það er nefninlega bæði hollt og gaman að skera grænmeti, sérstaklega þegar maður vandar sig. Öll snerting við gott hráefni í eldhúsinu er góð fyrir sálina. Og skorið grænmeti var það eina sem ég gerði fyrir boðið í gær, fyrir utan að sulla í eina kalda sósu. Hitt var afgangar og ostabakki.
En það tekur á andlega að taka á móti gestum. Líklega er þetta bara það. Að vera með lítil börn sem þurfa stöðuga athygli og voru til dæmis eins og óargardýr í gærkvöldi eftir þrjá daga í matarsukki auðveldar heldur ekki leikinn.
Nú taka við tveir dagar í þvott og pökkun og á miðvikudaginn höldum við á gamla góða sítróeninum okkar þvert yfir Belgíu og Þýskaland og alla leið til Óðinsvéa. Þar býr íslensk álfamær og tröllinn hennar. Þau reka þar kaffihús sem er bæði skrýtið og skemmtilegt. Ég ætla að vinna eitthvað þar, prófa að segja hvad vil du have við alvöru Dani og gá hvort þeir skilji mig, og á meðan eiga álfamærin og tröllið að hugsa um börnin mín. Mér finnst það hljóti að vera einhvers konar frí í því. Emblan mín hefur alltaf góð áhrif á mig, við náum alltaf að fara á andlegt flug saman. Ég hlakka SVOOO til.
Eini gallinn er allur aksturinn sem ég verð ein við þar sem maðurinn minn er Parísarpadda og fékk sér aldrei bílpróf, ekkert frekar en mamma hans og pabbi eða bróðirinn (sem tók að vísu ökutíma en drullaðist aldrei í prófið, melurinn sá arna). En aksturinn er hvers kílómetra virði miðað við það sem bíður við hinn endann.
Við vitum ekki hvað við verðum lengi í Danmörku. Það fer eftir því hvað þau verða góð við okkur, hvort við fáum heilun og jógakennslu á hverjum degi, hvort börnunum okkar líður vel þarna, hvort parísarpöddunni verður vært þarna, kannski verður launuð vinna og dagheimili og við komum bara aldrei aftur til baka?
Áramótaheitið mitt verður að koma börnunum inn á dagheimili. Ég heyrði um fólk sem gerði myndir af dóttur sinni með blómum og fiðrildum og sendi leikskólanum í hverri viku með bréfi sem sagði "geriðiþað geriðiþað takið mig til ykkar geriði það mig langar svoooo að komast til ykkar í gæslu á daginn" og það virkaði víst. Mér finnast svona aðferðir ofboðslega óheillandi, sé mig ekki í anda gera svona lagað. Myndi frekar gera ógnvekjandi hrafnamyndir og hóta Ísdrottningunni sem stýrir leikskólanum okkar hér öllu illu. En ég gæti það samt ekki heldur. Ég er bara þannig bæld að mér finnst eðlilegt að standa bara þæg í röðinni og vona að einn daginn komi að mér. Hefði kannski bara liðið vel í Rússlandi í kalda stríðinu? Er ég eitthvað skrýtin?
Annars hvet ég alla til að lesa pistilinn um Úkraínsku kosningarnar á Múrnum. Staðfestir minn illa grun, sem hafði flögrað að mér við og við síðustu vikur um að málið væri kannski ekki eins einfalt og það var sett upp í fjölmiðlum með einum góðum appelsínukarli og einum vondum rússakalli. Þetta er nú vandamálið um allt okkar frábæra vestræna lýðræðissvæði. Viðbjóðslegt framapot og skákmennska í gangi þar sem peðin skipta litlu sem engu máli og kóngarnir og drottningarnar eru alls ekki hugsjónamenn sem vilja byggja góð þjóðfélög til almenningsheilla heldur peningaviðbjóðsjöfrar sem vilja mata eigin krók og beita öllum brögðum til að hafa þæga og vel uppalda þræla í (gerfi)valdastöðum. Úff, ég er orðin svo leið á þessu. Úff, ég er orðin svo leið á því að vita ekki lengur hvort nokkur flokkur, nokkur stjórnmálamaður sé þess virði að hlusta á hann, hvort þeir séu ekki allir mokandi sama skít í sömu hólana til að tróna yfir okkur eymingjunum. Úff, ég er orðin svo alvarleg að ég er ekki alveg að hressa mig við eins og ætlunin var með þessu bloggstandi.
Best að skella mér undir sæng með myndagátu Moggans, sem er að gera mig gráhærða. Vantar bara smá til að klára, en er búin að glápa á sterka manninn með skipið og fæ engan botn í hann. Hefur skip, loftar bát, lyftir far, hefur far, HVAÐ ER ÞETTA EIGINLEGA?????
Lifið í friði.
gleðilega hátíð
Hvort sem þið eruð trúuð og farið í kirkju í kvöld til að minnast skapara ykkar eða vantrúuð og felið ykkur bakvið það að jólin séu háheiðin birtuhátíð, óska ég ykkur dyggum lesendum mínum þeirra gleðilegra.
Kertin loga, gul og græn og blá,
gleðin kemur eins og skip að landi,
fullt af því sem allir elska og þrá,
enginn maður vill að skipið strandi.
Laufabrauðið, lítil jólastjarna
lýsir hugskot gamalmenna og barna.
(höf. ókunnugur mér)
Lifið í friði.
skata
mmm mér finnst kæst skata góð og sakna þess að fá ekki slíkt í dag. Manninum mínum finnst kæst skata líka góð þó hann sé franskur.
Skötulyktin kom með okkur út 20. janúar í fyrra. Eldaði fyrir alla fjölskylduna á Þorláksmessu sterka vestfirska og lyktin fór aldrei úr íbúðinni og ég þurfti að þvo allt af okkur þegar við komum hingað út aftur.
Samt langar mig í skötu og lykt í dag.
Lifið í friði.
tölur
Í morgun fór ég í glerkúluna mína nýju (sjá pistilinn Löggulíf II hér örlítið aftar) og hélt í matvörubúðina með langan innkaupalista sem náði yfir alla jólahelgina og vonandi fram að brottför okkar til Dísu druslu í Óðinsvéum á fimmta jóladegi.
Það var nóg að gera í búðinni og hálfgerður baráttuhugur í sumum húsmæðranna, en nýja kúlan mín er mjög fín svo ég náði í vörurnar hingað og þangað um búðina og kom mér á kassann á þokkalegum tíma. Brosti alltaf fögru brosi þegar einhver vildi troða sér framhjá mér eða keyrði á hælana á mér og það virkaði.
Á kassanum fékk ég smá hjartslátt, skyldi ég eiga fyrir þessu?
Ég keypti eftirfarandi: Tvær kampavínsflöskur GHMumm Gordon Rouge, líter af mjólk, hálfan af rjóma, 1,5 lítra ferskan appelsínusafa, slatta af vatni með gosi í, slatta af flötu vatni, 6 stóra bjóra, 1,5 lítra kók, 6 jólasveina á tréð, 2 pk. fisherman's friend, 300g mjólkursúkkulaði, 800g kolbikasvart súkkulaði, 500g af góðu kaffi sem er lífrænt ræktað og "mannvænt" (veit ekki hvað það er kallað á íslensku commerce équitable sem ber virðingu fyrir fólkinu sem ræktar og týnir og brennir og pakkar...), Rice Krispies, 2 pk. Figolukex, 2 pk. petit beurre kex, 2 pk annað kexdrasl, 12 mini babybelosta, 6 sneiðar af skinku í bréfi, 12 litlar epladjúsfernur, 6 jógúrtir fyrir börn, 4 kókosjógúrtir fyrir mig og 500g nautahakk af lífrænt öldu nauti.
Þetta kostaði mig 98,54 evrur sem er u.þ.b. 8.700 krónur íslenskar. Ég átti fyrir þessu, var einmitt búin að giska á hundrað evrur svo þetta var nokkuð glæsilegt.
Hvað skyldi svona karfa kosta á Íslandi? Vissulega verður að fara og setja kampavín og bjór í sérkörfu í annarri búð, Íslendingum er ekki enn treyst til að ráða við drykkjumanninn í sér í matvörubúðinni.
Næst lá leið mín á markaðinn. Þar náði ég í andabringurnar sem eru fjórar vel stórar. Þær kostuðu 28 evrur. Sem er ca. 2.500 íslenskar krónur.
Eftir það fór ég til grænmetissalans míns og keypti tvær paprikur, slatta af tómötum, tvö kíló af perum, eitt af eplum, tvo spergilkálhausa, 5 fallegar gulrætur, tvö kíló af kartöflum og ég held að þetta sé allt. Þetta kostaði mig 11,67 evrur sem verður að þúsundkalli í íslenskum krónum.
Það er alltaf verið að segja mér að það sé orðið svo ódýrt að versla á Íslandi. Nú lýsi ég eftir samanburði við þessi innkaup frá áhugasömum heima.
Annars er allt í blóma hérna. Ég hef verið að spá hitabylgju yfir jólin síðastliðnar vikur og það virðist ætla að rætast. Hitinn er farinn upp í tíu gráður og mjög gott að vera úti núna eftir kuldakastið undanfarna daga. Ég er vissulega rammgöldrótt svo þetta er líklega að einhverju leyti mér að þakka.
Lifið í friði.
hvít jól
Yndislegur morgunn. Fór út á pósthús og keypti öll frímerkin á jólakortin. Þetta árið slapp ég við Halloween lummufrímerkin sem ég neyddist til að kaupa í fyrra, en varð að kaupa frekar hallærisleg afmælisfrímerki með tertu með fullt af kertum. Við skulum bara segja að þau séu 2004 og að þetta sé afmælistertan hans Jesú. Ha? Pósturinn hér er til fyrirmyndar í dreifingu, en ekki í frímerkjasölu. Eiga ekkert upplag af öllum þessum líka fínu frímerkjum sem eru gefin út. Hefði getað keypt rándýr frímerki til styrktar rauða krossinum en barasta tímdi því ekki. Búin að gefa í restos du coeur, hjartaveitingahúsin sem fæða fátæka fólkið yfir vetrarmánuðina. Maður getur bara ekki gefið öllum...
Þegar við Sólrún komum út af pósthúsinu var farið að snjóa. Lítil og vesældarleg kornin féllu til jarðar og bráðnuðu jafnskjótt, en meðan við lölluðum á markaðinn fóru þau að stækka og þeim fjölgaði og eftir að hafa keypt alla ostana fyrir jólin, hnetur og negulnagla og pantað andabringurnar (já, Nanna var með pistil um andabringur um daginn og ég sannfærðist og er hætt við að hafa fisk í matinn) var allt orðið hvítt. Við mæðgur tókum okkur góðan tíma í heimferðina, bjuggum til snjóbolta og grýttum gömlu frúrnar, nei, nei, við hentum engum snjóboltum í fólk, lofa því. Sólrún fann langa grein og lék dýratemjarana úr sirkúsnum (sem við fórum í á sunnudaginn) af mikilli list. Við ætlum að reyna að temja Kára í eftirmiðdaginn, ef hann er betri af tanntökunni.
Frábær morgunn. Jól jól jól. Þau eru algerlega komin í mitt jólabarnshjarta núna. Gleðileg jól. Gleðileg jól. Gleðileg jól. Ha ha ha og trallala. Í Betlehem er barn oss fætt.
Ég gleymi því þó ekki að í okkar nafni lifir fólk í eymd og niðurlægingu í Írak.
Lifið í friði.
grátur barns
Í hádeginu hikaði ég í smá stund áður en ég tók leifarnar af kjúklingnum út úr ísskápnum og hélt áfram að skafa utan af honum meyrt og gott kjötið handa börnunum í matinn. Þau fengu nefninlega kjúkling í gær líka. Það leiddi af sér hugsanir um það hvað maður hefur það gott og að ekki hafa allir það svona gott. Ég get ekki ímyndað mér hvernig það er að hlusta á barnið sitt gráta af hungri og geta ekki gefið því neitt að borða. Ég get ekki ímyndað mér hvernig konu líður þegar hún hættir að geta gefið barninu brjóst, vitandi að hún á ekkert til að gefa því í staðinn. Ég get bara reynt að gera mér þjáninguna í hugarlund, miðað við það hvað ég þjáist t.d. þegar barnið mitt grætur með hitasótt rétt áður en meðulin taka að virka. Og manni finnst ekki í lagi að börnin borði það sama tvo daga í röð.
Það er allt of mikið af fólki sem fær ekki að borða í þessum blessaða heimi okkar. Allt of mikil fátækt og eymd og volæði á sumum svæðum. Er það eitthvað undarlegt að fólkið leiti á önnur mið? Leggi allt í sölurnar, yfirgefi fjölskylduna og ættjörðina til að komast til landa sem lifa við allsnægtir og einhvers konar frelsi? Ættum við ekki að taka þessu fólki opnum örmum?
Ég held, að hinn venjulegi íslenski meðaljón sé alveg tilbúinn til að sjá það að við getum tekið á móti fólki, fengið því vinnu og hjálpað því til að koma undir sig fótunum. Ég held bara að íslenskir meðaljónar lesi allt of mikið af moggum og hlusti of mikið á ráðamenn til að muna það. Það er hamrað á því að ekki sé hægt að hjálpa öllum, að við séum ekki í stakk búin til að taka á móti útlendingum, að útlendingar geti ekki lært málið okkar og því sé svo erfitt fyrir þá að vera, að útlendingar séu oft alls ekki tilbúnir til að aðlaga sig okkur og bla bla bla... Við, Íslendingar sem erum svo stolt í smæð okkar ættum að vita manna best að það á að bera virðingu fyrir siðum, tungumáli og trú annarra þjóða.
Við Íslendingar sem flytjum í burt frá landinu okkar erum kannski ekki að flýja her sem vill okkur feig eða fátækt og hungursneyð. En ég held að sögurnar á öðrum bloggum af kóklestinni frægu og það sem haft er eftir nokkrum æðstu mönnum þjóðarinnar á góðum vefsíðum ásamt framkomu forsætisráðherra í sambandi við stríðið í Írak sé nóg til þess að ég gæti hugsanlega sótt um pólitískt hæli í Frakklandi. Mig langar a.m.k. stundum til að prófa.
Ég fengi væntanlega neitun. En í þessu fælust ákveðin mótmæli. Það eru þó nokkrir Frakkar sem biðja um pólitískt hæli í öðrum löndum og m.a. í Bandaríkjunum á hverju ári. Ég þarf að hugsa þetta aðeins. Klukkan er of margt núna til að taka mikilvægar ákvarðanir. Læt ykkur vita.
Minni á sólstöður á morgun, sem þýðir að uppi í norðrinu fara dagarnir að lengjast eftir tvo daga. Til hamingju með það þarna uppi í myrku ofríkinu.
Lifið í friði.
allt í fína
Ég fór í þessa kringlu í gær aftur (sjá pistil hér á undan). Þar er alltaf sama ójólastemningin. Mér finnst þetta kaupæði ömurlegt og frýs gersamlega í þessu andrúmslofti. Hef samt náð að kaupa nokkrar gjafir. Datt niður á fullkomnu gjöfina fyrir marga í einni búð sem bjargaði mestu. Gef reyndar mjög fáar gjafir er ég búin að komast að síðustu vikur. Ég er algerlega á móti því að fólk setur sig á hausinn við gjafakaup, vil ekki gefa eitthvað sem ég hef ekki efni á, og vil alls ekki fá dýrar gjafir frá fólki sem nær varla endum saman. Ég hef alltaf staðið mig vel í þessu og á samt fullt af vinum (held ég). Ég er reyndar mjög dugleg við jólakortin, sendi allt of mörg slík, en mér finnst gaman að skrifa svo það kemur nokkurn veginn af sjálfu sér.
Fékk senda lýsingu á námskeiði fyrir karlmenn sem var mjög fyndið og vel til fundið en kannski ætti að senda konur á námskeið í því að falla ekki fyrir flottum útstillingum og tilboðsmiðum. Mamma er alltaf mjög veik fyrir tilboðum, kaupir oft ýmsan óþarfa bara út af stjörnulaga gulum spjöldum sem hanga fyrir ofan vöruna.
En allt gekk vel í kringlunni í gær, engir verðir að trufla mig við þjófnaðartilraunir. Enda engir þjófnaðartilburðir í mér. Fór þæg og góð og náði í myndirnar og hafði m.a.s. af að þora inn í FNAC og bæklingurinn kominn aftur svo allt er í himnalagi.
Ég er komin í þokkalegt jólaskap sjálf. Kvíði dálítið fyrir því að vera ekki á Íslandi, en mun gera mitt besta til að halda stemningunni hér í hámarki. Maðurinn minn er alls ekki jólabarn, samræmist ekki hans kommúnískanarkíska hug að vera með væmni í kringum sólstöðurnar. Ég hef gaman að jesúbarninu og jötunni, væmnum Betlehemlögum, rokkandi jólahjólalögum og undarlegum jólagjöfineréglastchristmaslögum. Ég hef gaman að þessari "skyldu" til að hafa samband við ættingja og vini. Jólaboð þar sem maður nær að fylgjast örlítið með vexti og þroska frændanna sem maður hittir aldrei allt árið. Jólaboð sem eru dálítið sorglegri síðan amma og afi hættu að mæta...
Sjálfsmorð eru víst fátíðari á Íslandi á veturna, og telja sérfróðir að það sé helst vegna jólanna. Jólin eru frábært fyrirbrigði, hvort sem við tökum þau TRÚANleg eða sem hátíð ljóss og friðar.
Þau yrðu enn frábærari ef við hættum að láta gabbast af neyslugrýlunni, en kannski er það líka bara allt í lagi. Kaupmenn velta stórum hluta ársveltunnar í þessum undarlega desember, og kannski væri heimurinn bara verri ef við fengjum ekki þetta kaupæði yfir okkur. Kannski er þetta pínulítið "náttúrulegt" þó okkur finnist það ekki. Kannski var þetta svona líka í "þá gömlu góðu daga", bara með öðru sniði, ekki voru spilastokkarnir heimatilbúnir þó að kertin hafi verið það?
Jólin eru góð. Njótið þeirra. En ekki gleyma því að hálfur heimurinn líður skort og lifir í niðurlægingu og að íslenska þjóðin er látin samþykkja a.m.k. hluta af því skriflega.
Lifið í friði.
löggulíf II
Eftir hremmingar mánudagsins (sjá pistil hér á undan) var ég róleg heima með börnin í nokkra daga. Á föstudeginum neyddist ég nú samt til að halda á vit ævintýra meðal fólks og ákvað að fara í verslunarmiðstöð eina ógurlega sem er hér norður af París. Þar er allt til alls alveg eins og í íslenskum kringlum og þar sem ég þurfti sitt lítið af hvoru var þetta einfaldasta lausnin þar sem París er orðin eins og versta Reykjavík, troðfull af fólki að kaupa sér jól með angistarsvip. Kringlan var það líka en ég bjó mér til mitt fræga glerhylki, afar hentugt einangrunarhylki sem ég nota á börnin líka og margar vinkonur mínar öfunda mig af. Þannig útbúin fleygði ég mér inn í þessa hörmungarös sem gerir verstu jólabörn afhuga jólunum. Fyrst lá leiðin í FNAC sem er uppáhaldsbúð fólks sem hefur gaman að geisladiskum, bókum og rafmagnstækjum til tómstundanotkunar (ekkert fyrir eldhúsið eða þvottahúsið). Frábær búð sem selur ALLA tónlist og er oftast með hæft starfsfólk sem hefur brennandi áhuga á vörunni sem það er að selja.
Fyrst lá leið mín í rekkann með óáteknum spólum í vídeóupptökuvélina okkar sem er nýkomin úr viðurstyggilega dýrri viðgerð. Nú á að fara að festa á filmu þessi dásamlegu skrímsli sem ég kalla börnin mín, áður en þau verða stærri skrímsli og fara að öskra á mann að þau báðu ekki um að fæðast og fleira í þeim dúr. Ég fann fínan tilboðspakka sem ég stakk undir hendina meðan ég braut mér leið yfir í tölvudeildina.
Þar skoðaði ég ýmsar dásemdir og lét mig dreyma en beið lengi eftir að komast í tæri við sölumann sem átti að gefa mér bækling um allar tölvurnar sem FNAC býður falar. Þeir gera nefninlega líka frábærar úttektir og samanburð á vörum sínum, sem er hægt að treysta nokkuð vel. Sölumaðurinn tjáði mér að því miður væru bæklingarnir uppurnir, ég er greinilega ekki sú eina sem er að hugsa um að notfæra mér jólin sem afsökun fyrir því að kaupa stærri og betri tölvu fyrir heimilið.
Það pirraði mig ógurlega að ég gæti ekki fengið bækling, ég get kannski brynjað mig fyrir ösinni til að komast heil í gegnum daginn, en ég get ekki tekið stórar ákvarðanir eins og hvaða tölva væri best, í glerkúlunni - ekki pláss fyrir það inni í henni. Þannig strunsaði ég beint að útganginum, framhjá þremur risastórum svörtum öryggisvörðum (ekki lesa neinn rasisma úr þessu, hér er eingöngu um kaldar staðreyndir að ræða) og í gegnum stóru rafrænu hliðin sem vitanlega fóru af stað með hvílíkum látum að glerkúlan mín brotnaði í þúsund mola og dreifðist um allt gólfið þarna í kringum mig. Ég skildi strax hvað var um að vera og greip í ógreidda spólupakkann og lyfti honum hátt á loft í áttina að ógnvekjandi öryggisvörðunum sem komu aðvífandi. C'est moi, c'est moi, þetta er ég vældi ég ámátlega þar sem þeir voru komnir og búnir að umkringja mig.
Eins og öryggisvörðum einum er lagið ásamt lögreglumönnum, tekst þeim með einhverjum svip sem er ekki einu sinni svipur heldur svipleysi að gera mann að ótíndum sakamanni á svipstundu. Líkami minn brást við með miklum skjálfta og svipaðri lömunartilfinningu og á mánudeginum á hamborgarastaðnum.
Einn varðanna tók orðalaust málið í sínar hendur og sagði djúpum rómi: "Ekkert mál frú, fylgið mér". Ég horfði í áttina að kössunum og vonaði innilega að ég ætti bara að fylgja honum þangað til að borga og ahbú. En nei, við fórum í hina áttina inn á litla skrifstofu með berum stúlkum upp um... nei, nú var ég farin að skálda klisjur, höldum okkur við staðreyndir... lítil skrifstofa full af pappírum og drasli, engar berar stelpur.
Hann sagði mér að setjast og ég datt þarna niður á lítinn ódýran hálfskakkan klappstól og byrjaði að reyna að útskýra fyrir honum að ég hefði alveg gleymt mér þarna í tölvudeildinni og þurft að bíða svo lengi eftir afgreiðslu og og og. "Skilríki". Ég var svo skjálfhent að ég gat varla dregið upp veskið mitt, en hafði þó af að finna fyrir hann þetta óþolandi helvítis kartesesjúr sem öskrar alltaf INNFLYTJANDI framan í alla sem fá að sjá það hjá manni. Verð að ganga í það mál að fá mér franskt ökuskírteini sem vinkonur mínar eru farnar að nota sem skilríki hérna. Svo skrifaði maðurinn og skrifaði, allt sem stóð á dvalarleyfinu mínu. Einhver undarlegur svipur kom allt í einu á hann: "aha, ertu gift??" Ég veit ekki hvort þetta voru viðreynslutilburðir eða hvort hann hafði hingað til álitið mig ungling sem ég lendi oft í þar sem ég hef staðist tímans tönn svo ótrúlega vel (og líka af því ég geng með barnahúfu og er innan við einnogþrjátíu á hæð). En ég var í svo miklu skjálfakasti og svo utan við mig af þessu öllu saman að mér var alveg sama þá. Alveg eins og mér var alveg sama þó hann skrifaði allt niður um mig og setti í stóra möppu við hliðina á tölvunni. Hann hringdi eitt símtal og talaði í kódum og ég er ekki viss hvort hann var að ákveða hvenær hann ætlaði í hádegismat eða hvort hann var að gera eitthvað varðandi mig. Veit ekki alveg hvað gerðist þarna... Svo fór hann með mig á kassann og lét mig borga en hélt eftir kassakvittun sem hann sagði vera alveg eðlilegt en ég veit ekki enn hvers vegna það telst eðlilegt. Líklega til að ég geti ekki skipt vörunni í skemmtilegan geisladisk í annarri FNAC-búð.
En þetta veit ég: Ég er komin á sakaskrá hjá FNAC. Allan tímann sem ég eyddi í Kringlunni leið mér eins og myndavélar eltu mig. Ég gerði þetta allra nauðsynlegasta, en dreif mig svo bara út í bíl og heim. Ég er á sakaskrá. Sakamaður. Og á líklega aldrei eftir að njóta þess að fara inn í þessa búð aftur. Eða hvað?
Auðvitað var ég sek. Ég gekk út um hliðin með ógreidda vöru undir hendinni. Það er áreiðanlega miklu stolið úr svona skemmtilegri búð og auðvitað ekki að ástæðulausu sem þrír verðir standa við útganginn og fylgjast með straumnum út og inn. Og nokkuð ljóst að allir, ALLIR sem hliðið pípar á segjast hafa gleymt sér. Ömurleg afsökun.
Það er áreiðanlega öruggast og best að vera bara heima hjá sér. Þar er það maður sjálfur sem hefur stjórn á stöðunni. Ég ætti kannski bara að fara að kaupa allt og hafa samband við fólk í gegnum netið. Er það ekki það sem "valdhafinn" vill? Að við séum öll hrædd heima hjá okkur?
Lifið í friði.
Löggulíf I
Mitt fábrotna hversdagslega líf móður með tvö börn sem fá ekki inni á opinberum og ódýrum geymslustofnunum, breyttist í þrælspennandi reyfara í síðustu viku.
Á mánudaginn þurfti ég að fara með Kára í bólusetningu. Eini tíminn sem við fengum var á slaginu tólf. Ég þurfti auðvitað að taka Sólrúnu með, býst við að það sé ólöglegt að skilja tæplega þriggja ára barn eftir aleitt heima (og svo er náttúrulega ýmislegt brothætt á heimilinu).
Eftir langa bið, vigtun, mælingar, sprautu og mikið hrós fyrir fegurð og hreysti piltsins, stóð ég úti á götu með tvö börn á barmi taugaáfalls af þreytu og hungri. Eftir smá vangaveltur ákvað ég að fara á veitingahús frekar en að troða öllum inn í bíl og svo myndu þau sofna og dagurinn ónýtur bla bla bla þið mæður og feður skiljið mig ykkur hinum er skítsama og ég skil ykkur.
Veitingahúsin eru mörg í miðbæ Pantin-Copavogure en einungis eitt er með hlut sem er ómissandi þegar maður fer einn með tvö lítil börn á veitingahús: barnastóla. Það er auðvitað langversti staðurinn, franska eftirlíkingin af McDonalds, Quick. Frakkar eru bara ekki búnir að átta sig á þessu með barnastólana, eða neita að átta sig á því til að losna við að fá viðskiptavini eins og mig til sín í hádegistörnina.
Mér finnst alltaf jafn ógeðfellt að koma inn á þessa hamborgarastaði. Ég geri það samt sem áður við og við bæði vegna þess sem áður sagði, einu staðirnir sem bjóða upp á aðstöðu fyrir barnafólk og svo á maður stundum bara svo lítinn pening að maður lætur sig hafa það að úða í sig ódýru og fljótlegu rusli til að hafa daginn af.
Það er alltaf góð stemning á svona stöðum. Fullt af fólki að bíða í röð, frekar fúlt yfir því að þurfa að vera inni á þessum stað en ekki frábæra couscous staðnum við hliðina, eða þessum ágæta kínverska á móti. Starfsfólkið er álíka fúlt yfir því að þurfa að vera að vinna þarna og gerir því ekki sitt besta. Stundum verður sami taugaæsingurinn og í umferðaröngþveiti, einn byrjar að pirra sig upphátt og þá verður rifrildi. Eitthvað slíkt gerðist þarna þennan mánudag. Ég tók bara ekki eftir byrjuninni, þó að líklegasti upphafsmaðurinn stæði beint við hliðina á mér, ég var of upptekin við að lesa matseðilinn og spá í hvað væri best fyrir börnin, vitandi að allt væri líklega VERST fyrir börnin... Allt í einu voru tveir menn farnir að öskra á skrýtna manninn við hliðina á mér. Hann uppástóð að sá fyrir aftan hann hefði vísvitandi farið alveg upp að honum og þar sem hann væri mjög taugastrekktur að eðlisfari þyrfti hann á smá plássi að halda til að halda ró sinni. Hann þúaði alla og hinir tveir voru pirraðir yfir því og öskruðu og æptu til að æsa skrýtna karlinn upp. Setningarnar voru álíka gáfulegar og: "hva, ertu fjórtán ára? Heldurðu að þú sért pabbi minn? Ertu geðsjúklingur, farðu á hæli" og annað í þessum dúr. Auðvitað var það greinilegt að sá skrýtni ætti jafnvel heima á stofnun, alla vega greinilega ekki alheill á geði. Feitur og ósjálegur, hálf illa til fara í einhverjum gömlum íþróttagalla. Ekta lúði sem hefur orðið undir í lífinu. Hinir fundu þetta allt jafn auðveldlega og ég og gerðu í því að úthúða honum og espa hann upp. Þegar börnin mín voru komin með skeifu ákvað ég að skipta mér af og sneri mér að öðrum þessara "heilbrigðu" sem var að fá eitthvað út úr því að hrekkja geðsjúklinginn. Bað hann afar rólega um að láta þann veika í friði, hann sæi alveg að hann væri veikur.
"Heilbrigði" maðurinn sneri sér að mér, sagði rólega að hann hefði alveg stjórn á stöðunni og lyfti upp jakkanum. Þar blasti við mér byssubelti með byssu í. Ég lamaðist, en stóð þó einhvern veginn áfram uppi. Maðurinn lyfti þá peysunni sinni upp til að sýna mér skothelt vesti kyrfilega merkt lögreglunni.
Þarna var hann sem sagt, ásamt félaga sínum kominn í dagsljósið. Þetta voru óeinkennisklæddir lögreglumenn að ná sér í hádegismat og fannst það bara allt í lagi að leika sér að því að hrella taugasjúkling í röðinni til að stytta biðina. Og fannst einfaldlega að ég og allir hinir ættum að sjá að þar sem þeir eru lögreglumenn, hlytu þeir að hafa stjórn á stöðunni og að við gætum því verið alveg róleg.
Ég hafði mikið og margt að segja, en upp rifjuðust allar sögurnar af fólki sem hefur lent í gæsluvarðhaldi fyrir að trufla störf lögreglumanna, fólki sem hefur þurft að borga háar fjársektir fyrir að skipta sér af barsmíðum, fólki sem hefur verið skotið niður af lögreglumanni sem hafði ekki alveg stjórn á stöðunni. Ég gerði því það sem parísarmamma mín kenndi mér strax í upphafi. Ég þagði og sneri mér frá. Sýndi ekki einu sinni hneykslunarsvip. Rifrildið hélt áfram, skrýtni karlinn var orðinn svo reiður og er kannski svo firrtur að hann gerði ekki skynsama hlutinn eins og ég. Nú, þar sem allir vissu að þeir væru lögreglumenn notuðu "heilbrigðu" félagarnir óspart hótanir um gæsluvarðhald og sektir. Þegar sá skrýtni var kominn með bakkann sinn lauk deilunni.
Meðan börnin mín úðuðu, allt of sæl fyrir minn smekk, í sig einhverjum pappakögglum sem heita kjúklingabitar, reyndi ég að koma niður hamborgaranum, en gekk illa. Ég skrifaði mörg bréf til yfirmanna lögreglunnar, ráðherra og forseta Frakklands í huganum.
Skrýtni karlinn var á næsta borði að segja vini sínum söguna. Hann benti á mig og bað mig að staðfesta það hvað þetta hefði verið ótrúlega óforskammað af þessum lögreglumönnum. Ég gerði það, en yppti svo öxlum og gaf honum ekki of mikið færi á að fara að tala of mikið við mig. Nennti því engan veginn.
Ég skrifaði aldrei neitt bréf. Ég ákvað að gera það ekki því ég veit að þessir tveir óheilbrigðu lögreglumenn muna nákvæmlega hvernig ég lít út, hvernig börnin mín líta út og geta auðveldlega fundið mig aftur. Þeir eru vopnaðir og ég er einfaldlega of hrædd við þá til að gera eitthvað í stöðunni. Mér líður mjög illa yfir því, en ég sé samt ekki hvernig ég get gert eitthvað og verið örugg um mig og fjölskylduna, það eru til of margar sögur af lögreglumönnum sem leggja fólk í einelti.
Ég vil hins vegar að allir Íslendingar spyrji sig einnar spurningar: Viljum við vopnaða lögreglumenn á Íslandi?
Ég vil það ekki og ég mun gera allt sem í mínu valdi stendur til að berjast gegn því.
Lifið í friði.
Stundum, oft, þegar ég les Sigurð pönkhjúkrunarfræðing, finnst mér óþarfi að halda úti bloggi mínu. Hann segir flest sem segja þarf, kemur því yfirleitt skilmerkilega frá sér og boðar gildi sem ég aðhyllist. En svo segi ég mér að aldrei sé góð vísa of oft kveðin og að stundum er ég líka kannski ekki alveg sammála öllu því sem hann segir.
Af því ég veit að ég má það, tók ég ljóð frá honum sem birtist hér:
Það er
langt frá því
að því hlæjandi
að hafið
sem ætlað er
að taka við
svo lengi
sem framleitt er
umfram þarfir
hafi ekki enn
lyft sér upp
úr djúpunum
og
brotið sér
nýjar strandir
úr turnum glerhýsanna
Getum við
lært af hafinu
að fyrirgefa?
Maðurinn er snillingur. Ég vildi óska þess að ég gæti verið svona hreinn anarkisti eins og hann.
Mitt vandamál er að ég efast stöðugt. Ég trúi á guð, ég bið m.a.s. til hans stundum. Samt þoli ég ekki svo margt sem við kemur kirkju og trú, og segist oft vera trúleysingi. Minn guð er kannski einhverjir stokkar og steinar og innri kraftur eins og margir útskýra þetta með í dag því það er auðvitað voða lummó að játa að maður trúir á guð. En ef ég lít virkilega inn í naflann á mér og horfist í augu við staðreyndir, eru þær þannig að ég bið stundum guð um að hjálpa mér. Þessi guð er gamall hvíthærður karl með skegg og mér þykir vænt um hann og ég treysti því að hann muni hlusta á bæn mína og hjálpa mér.
Ég legg kannski heldur ekkert allt of mikið á þennan guð. Ég bið hann t.d. ekki um að stöðva allt stríð í heiminum. Ég bið hann frekar um að veita stríðshrjáðu fólki styrk, og geri mér grein fyrir því að það sem þarf til að stöðva stríð er eitthvað miklu meira en eitt stykki hvíthærður karl í hugarskoti mínu. Mest bið ég hann um að veita sjálfri mér styrk til að komast í gegnum hversdagslífið og auðvitað bið ég hann reglulega um að vernda börnin mín og manninn minn, sem ég óttast stöðugt að verði tekin frá mér.
Ég öfunda fólk eins og Þórberg Þórðarson sem gat gersamlega afneitað trúnni og úthúðað öllu sem að því sneri. Það er alveg jafn mikill "trúarhiti" í því að geta þetta, eins og því að segja að AUÐVITAÐ sé guð til, auðvitað sé hann þarna að vaka yfir okkur. Ég efast stöðugt. Maðurinn minn er eins og Þórbergur.
Það sama gildir um pólitík. Ég er stundum alveg gersamlega týnd þar. Ég er örugglega vinstrisinnuð og kannski ekkert betri en pabbastrákarnir sem kjósa og vinna fyrir Sjálfstæðisflokkinn af því pabbi sagði það. Ég var nefninlega alin upp við Þjóðviljann og óbilandi trú á Svavar Gestsson. Ég er því líklega vinstrisinnuð af því pabbi (held ég, hann hefur aldrei sagt upphátt hvað hann kaus) og mamma voru það. Einu sinni eftir að ég var komin hingað til Parísar og fyrir tíma Internetsins og upplýsingastreymis milli landanna, hringdi ég í mömmu rétt áður en ég fór að kjósa uppi í Sendiráði og spurði hana hvort ég ætti að kjósa Alþýðubandalagið eða Kvennalistann. Hún sagði mér að kjósa frekar konurnar og ég hlýddi því skilyrðislaust.
Styrkur (eða veikleiki?) hægriaflsins liggur, að því mér virðist, fyrst og fremst í því að þar ná menn að trúa á foringja. Velja einn foringja og hann ræður. Dálítið eins og hermenn sem hlýða án þess að spyrja sig spurninga.
Að hafa sannfæringu vinstrimanna, kommúníska, sósíalíska, fískanískalískapíska... felur í sér að afneita miðstýringu, einræði. Þess vegna logar alltaf allt í deilum í vinstri flokkunum. Að líta á það sem eitthvað slæmt er misskilningur. Styrkur okkar vinstrisinnaðra er einmitt að afneita því að falla í þá úlfagryfju að telja að við séum orðin góð. Fullkomin. Að svona sé þetta fínt. Styrkurinn felst í því að við erum meðvituð um að alltaf er hægt að bæta hlutina. Að möguleiki sé að við séum ekki að gera alveg rétt og að leita þurfi lausna.
Vandamál kommúnismans er t.d. aðallega að honum hefur alltaf verið rænt af fasískum körlum sem hafa tekið stjórnina þar sem honum var komið á. Kommúnisminn er fallegasta hugsjón sem til er og ef heimurinn lifði samkvæmt henni væri ekkert til sem héti fátækt og hungursneyð og ekkert stríð. Kommúnisminn er í raun anarkismi. Alla vega minn kommúnismi, sá sem ég aðhyllist og trúi að gæti verið lausnin fyrir land eins og Ísland sem hefur allt of mikla sérstöðu (einangrun og smæð markaðar) til að taka þátt í Matador leiknum við stóru ríkin.
Við erum kannski að sigra smá núna með Baugi sem kaupir búðir í útlöndum, en það getur snúist gegn okkur fyrr en varir og þá verðum við étin með húð og hári af einhverju stóru fyrirtæki sem veltir nú þegar nokkrum ársfjárlögum á mánuði.
Einhver kona utan af landi, meðlimur í Samfylkingunni, sagði í Morgunblaðinu í október að hún vorkenndi Bandaríkjamönnum fyrir að hafa kosið W yfir sig aftur. Ég starði á þessa setningu og hugsaði með mér: í hvaða heimi býr hún eiginlega, man hún virkilega ekki eftir því að við, Íslendingar, kusum ákveðinn mann yfir okkur aftur í síðustu kosningum?
Vinstri öflin bíða afhroð í kosningum á Vesturlöndum þessa dagana. Það er aðallega vegna þess að við höfum ekki einn foringja sem getur gefið eina einfalda ímynd af flokknum og fjöldinn, sem er vanur matandi auglýsingum og kommúníkasjónbrellum samtímans velur heldur þennan styrka og áreiðanlega karl heldur en flokkinn sem deilir innbyrðis.
Ingibjörg Sólrún hefði t.d. verið fullkominn foringi fyrir Samfylkinguna í síðustu kosningum. Össur gat ekki hugsað sér það, ekki frekar en mjög margir kjósendur Samfylkingarinnar. Að vissu leyti skiljanlegt, en samt hefði nú verið spennandi að sjá hverjir réðu inni á þingi í dag ef allir hefðu stillt sér upp bak við hana og leyft henni að leiða flokkinn (til sigurs?).
Ég er týnd. Ég er eyland. Pólitík er tík.
Lifið í friði.
of skýr mynd
Allt of skýr mynd birtist í huga mér í morgun. W sjálfur, höfðinginn, foringinn, verkfæri Guðs á jörðu vorri, mættur inn á miðja Þakkargjörðarhátíð hjá barnungu hermönnunum sínum, peðunum sem fórna má á morgun ef það hjálpar til við að kála fleiri aröbum. Hann otar risastórum kalkún, glansandi og flottum, sem okkur hér í Frakkalandi var síðar sagt að hefði verið óætur þar sem gleymst hafði að hreinsa innyflin úr honum. Börnin í grænu búningunum klappandi og brosandi. Pabbi er kominn heim og allt orðið gott.
Mér finnst þetta hafa verið í gær. Samt var núna um daginn aftur Þakkargjörðarhátíð. Ár síðan þessi mynd fór um heimsbyggðina. W sá sér ekki fært að mæta núna.
Hvar skyldi hann hafa verið og hvað skyldi hann þakka fyrir?
Lifið í friði.
jólaball, rifrildi og bull um hitt og þetta
Það var jólaball hjá franskíslenskum og alíslenskum útlægum börnum á öllum aldri í París í dag. Gengið í kringum einiberjarunn. Er þetta ekki einn af undarlegustu siðum sem við eigum? Það sló mig allt í einu þar sem ég leiddi dóttur mína alsæla og kófsveittan jólasvein í ullarvettlingum og söng hástöfum þar sem fæst barnanna og ekki margir foreldranna kunna lögin. Þetta var þó hressilegasta jólaball og fyrst dóttir mín var sæl, getur maður þolað svona undarlega siði. Hvaðan kemur þetta? Líklega frá fyrrverandi kúgurum okkar Dönum. Og þaðan frá hinum skrýtnu Svíum. Er það ekki?
Annars hef ég fylgst með og m.a.s. lagt orð í belg í frábærum umræðum hjá Hnakkusi sem ég þarf að bæta í uppáhöldin mín hið fyrsta. Og í gegnum þessar umræður rakst ég á góðan Baldur líka sem ég þarf líka að bæta við. Það er ótrúlega gaman að lesa þetta rifrildi og þó að málefnið sé vitanlega hryllingur (einni blóðugri helgi var að ljúka, a.m.k. 60 létust, sem þýðir kannski að þeir voru 160, hvað veit maður, treysti aldrei tölum sem ég fæ í gegnum hlýðna fjölmiðlana). Tillaga fyrir andlausa væri að taka þennan díalóg í orðabelg Hnakkusar og lýsa persónunum bak við setningarnar.
Þó ég geti persónulega aldrei hótað fólki ofbeldi, finnst mér Hnakkus nokkuð góður og skil vel og tek þátt í reiði hans. Ef ég sjálf hótaði ofbeldi yrði líklega hlegið að mér, fólk er ekki hrætt við manneskju sem nær ekki upp í aðra hillu í efri skáp án þess að stíga upp á koll. Ég get reyndar haft ansi hátt og stundum verð ég agalega reið og þá getur fólki orðið um og ó, en það veit samt að það ræður við mig líkamlega. Þess vegna er ég með mikinn kjaft og nota hann stundum. En ég er reyndar bara svo mikið að vanda mig núna að vera friðarsinni og orðin voða mikill engill með árunum, eiginlega væri ég líklega þessi síðhærða í bleiku mussunni og slitnu fótlaga inniskónum ef við færum út í að lýsa persónunum. Ef við gerum þetta auðveldlega og notum allar klisjurnar. Michael væri vel greiddur til hliðar í jakkafötum og hvítri skyrtu en ekki með bindi (er það ekki annars tískan núna?) Hann væri alla vega eins og er í tísku. En ekki samt með hárið út í loftið af því hann vill líka þóknast foringjanum.
Talandi um tískuna. Ég fór í stelpuboð og útstáelsi á Íslandi í október og flestar stelpurnar voru í gallabuxum og skyrtu. Svo fór mamma í boð um daginn og hitti nokkrar á mínum aldri og sagði mér að þær hefðu allar verið voða smart en allar eins í gallabuxum og blússum. Ég mun ekki henda gallabuxunum sem ég er nýbúin að kaupa, en ég hef ekki farið í þær í rúma viku eftir að mamma sagði mér þetta. Mér finnst það alls ekki nógu flott að vera of mikið í tísku. Allt of snobbuð niður á við til þess. Verð að gera við síðu víðu hippamussuna mína áður en ég fer aftur í gallabuxurnar.
Í kvöld horfði ég á bíómyndina hans Yves Attal sem hann leikur í á móti konunni sinni henni Charlotte Gainsbourg: Ma femme est une actrice. Fjallar um mann sem þolir ekki að konan hans er fræg leikkona og kyssir aðra leikara í vinnunni. Ágæt afþreying. Pínu sjálfsævisögufílingur (þau bera eigin fornöfn og hún er náttúrulega töluvert frægari en hann, held ég, dóttir Serge Gainsbourg, hins eina sanna, blessuð sé minning hans, og Jane Birkin, uppáhalds Breta Frakkanna). En kannski hefði hann átt að hafa þetta alveg sjálfsævisögulegt í staðinn fyrir að þykjast vera aumur íþróttafréttaritari, og deila meira á stjörnukerfið og alla dýrkunina og bullið... Var eiginlega alls ekki nógu góð mynd til að eyða of miklu púðri í að spá í hana.
Reynið endilega að dansa í kringum jólatré á aðventunni. Það góð þreyta ef tir slíka líkamsþjálfun. Og syngið hástöfum um að þið strauið þvottinn á föstudögum. Það getur ekki verið verri sjálfshjálp en t.d. hláturjógi.
En ekki gleyma því að í Írak er fólk að svelta, fólk að grafa ættingja sína, fólk að reyna að ná eigum sínum út úr rústuðum húsunum. Ekki gleyma heldur amerísku börnunum sem deyja þarna þó þeir trúi ekki lengur á málstaðinn, orðnir kolruglaðir og vilja bara komast heim til mömmu aftur.
Lifið í friði.
tvær eyjur
eða er fleirtalan eyjar? Alla vega í Vestmannaeyjum...
Minni alla vini, vandamenn og aðdáendur á Íslandi á að það þarf að setja jólapakkann minn í póst í dag ef hann á að ná fyrir 24. des. til mín.
Hvet ykkur til að hlusta á aðventulag Baggalúts (sorrí, nenni ekki að gera tengil núna en það er tengill í uppáhaldstenglum mínum svo ekki skamma mig). Þeir eru náttla bara snilld þessir baggalútar og nú skilur maður betur bréfin sem hafa flogið milli Dollý og Kenný á síðu þeirra undanfarnar vikur. Vonandi lesið þið Baggalút á hverjum degi, þið verðið betra fólk. Má líklega líkja þeim við hið stórkostlega Groland í Frakklandi, sem er sjónvarpsþáttur á Canal plús á laugardagskvöldum. Ótrúlegt hvernig maður hefur alltaf þörf fyrir að "þýða" allt yfir á íslensku. Mér finnst t.d. Francis Cabrel vera svolítið Bjöggi Halldórs, þó að annar sé væminn ballöðusöngvari en hinn meira væminn rokkari. Álíka frægir og skemmtilega lummó í tónlistarlandslagi landanna tveggja.
Þar sem ég er andlaus og titrandi af því ég hef bara drukkið espressó og ekkert borðað ætla ég að fara að dæmi Gvendar og fela mig bak við annarra manna snilli:
Lífið dregur mig til dauða,
ég dreg fram lífið fótasár,
hálfur maður með heilan skaða
og höfuð sem er eitt stórt tár.
Ég á að heita frjáls sem fuglinn,
og bundinn þó í báða skó.
Ég er sem ósyndur fugl á flugi
yfir endalausum sjó.
Ó hvað er verra en vera vera
sem ekkert skjól á sér?
Þú yfirgafst mig, ég er aleinn
og vart með sjálfum mér.
Ég er síli á þurru landi,
ég er sker á blautum sjó,
vergjörn hóra í hommabúri,
lónalogi í öskustó.
Ég er eyland ég er Stormsker,
eldspýta á kafi í snjó.
Ég er ósyndur fugl á flugi
yfir endalausum sjó.
Sverrir Stormsker er vanmetinn snillingur. Er hann kominn á geisladisk? Ég á bara vínylinn og þarf að taka úr sambandi eitthvað tæki til að koma plötuspilaranum í samband og bara nenni því ekki núna. Auðvelt reyndar að syngja lögin hans svo ég geri það bara í staðinn.
Njótið heil og lifið í friði.
Prófdagur II
Í gær þegar prófið hófst kom rödd í hátalara sem tilkynnti prófreglur o.fl. Hún sagði umsækjendum einnig að hlutföllin væru eftirfarandi: 837 manns þreyta prófið. 32 stöður í boði. Arnaud fékk smá áfall og var virkilega að hugsa um að standa upp og fara. Til hvers að standa í þessu?
Hann sat áfram og lætur vel af genginu. Ritgerðarefnið kom honum ekki á óvart: notandi, lesandi, viðskiptavinur, gestur... hvað býr að baki þessum orðum sem hægt er að nota um þá sem koma inn á bókasafn? Og hvernig á að þjóna mismunandi kúnnum... afskaplega heimspekilegt efni sem gerði mér grein fyrir því að það getur virkilega verið margslungið að reka bókasafn og kannski ættu Frakkar að bjóða upp á þriggja ára nám eins og er gert á Íslandi.
Seinni hlutinn, "note de synthèse" sem er skýrsla eða greinargerð unnin upp úr mörgum greinum, var um efni sem hann þekkir mjög vel og var búinn að lesa mikið um nýlega í sérútgáfu frá "Canard Enchaîné" (dagblað sem ætti SKO að vera til á Íslandi líka, blað sem er á móti öllum, hægri vinstri miðju, engum er vægt og allt er sagt, en aldrei á ábyrgðarlausan hátt). Efnið var um kaup og sölu á bókaútgáfum og hvernig á laumulegan hátt fyrirtækin eru öll að renna saman í einn til þrjá fjölmiðlarisa. Kannast einhver við svona mál? Héldu einhverjir að Íslendingar væru einir að horfa upp á svonalagað gerast? Er Davíð kannski hetja að vera að berjast gegn þessu með lögum, meðan franska stjórnin virðist standa aðgerðarlaus og horfa upp á veldin myndast? Auðvitað eru ýmis konar fjölmiðlalög hér í gangi, en málið er að "markaðurinn" kemst alltaf í kringum lögin. Þeir hugsa og hugsa með hjálp lögfróðra "manna" (ég vildi heldur kalla þá dýr) og finna alltaf leiðir til að græða meiri pening og sölsa undir sig meiri völdum.
Verð að hætta. Lítill álfur pissaði á gólfið hérna og segir "mamma mín ébú pissa".
Ég sem hélt að maður ætti bara að skúra á laugardögum samkvæmt einiberjarunnalaginu!
Lifið í friði.
